Het gouden kalf

 

Een welverdiend applaus na afloop voor
componist, librettist, dirigent, koor en musici

Gisteravond hebben we eerst wat eenvoudigs gegeten voordat we naar het Theater aan het Vrijthof gingen; we zaten op het balkon, maar direct bij binnenkomst zagen we Jan-Peter al staan met zijn imposante 2 meter in keurig zwart pak. Roos kent hem inmiddels goed en we kwamen even in gesprek; fijn om even met de componist van het werk te spreken. 
Het thema van het oratorium betreft de uittocht uit Egypte; het verhaal van het volk Israëls dat 40 jaar in de woestijn zou zwerven alvorens het beloofde land te betreden. Het gaat hier over de episode dat Mozes de berg op is en terugkomt met de "stenen tafelen" en die stuk gooit wanneer hij ziet dat zijn volk het gouden kalf heeft gesmeed en eromheen danst. De muziek maar ook de tekst is schitterend en vooral geënt op het thema van slavernij, afhankelijkheid. Ik heb er erg van genoten en mijn bewondering voor Jan-Peter de Graaff neemt toe naarmate ik meer werk van hem hoor. De dirigent was kennelijk zo in vervoering dat hij het allerlaatste onderdeel van de partituur miste; 
de man van het slagwerk stond klaar met een klankschaaltje, kennelijk het eind van het oratorium; helaas vergat de dirigent het aan te geven zodat het heldere, doordringende geluid van het mini instrument achterwege bleef. En dat terwijl juist het slagwerk in mijn ogen steeds zo'n prominente plaats inneemt in de werken van de Graaff. Denk maar aan zijn - in mijn ogen - magnum opus: Event Horizon, dat gelukkig te beluisteren valt op Youtube.

PS
Roos stuurde op verzoek nog een serie foto's die zij had gemaakt naar Jan-Peter de Graaff met haar impressie van de uitvoering van deze avond. Haar impressie wil ik graag vastleggen in deze blog:

Je werk begon met een dof, bijna dreigend geluid, heel spannend, trok me zó het stuk in. De climax bij het swingende dansfeest, te gek. Mooi vond ik ook het einde, waar de stemmen, de althobo en de trompet en de contrabas? maar steeds 'het beloofde land' herhaalden. 

De tekst vond ik scherp, de vinger op een heel zere plek gelegd: ben je vrij als je bevrijd bent, of blijf je nog (een poos) slaaf? Wie moeten wij nu volgen, onvrijer kan toch niet. Kortom, een stuk zoals het hoort: intrigerend van geluid, en na afloop laat het je nadenkend achter.