Terwijl ik ergens in Limburg op een keer koffie met Vlaai zaten te eten, kwam ik in gesprek met een collega-wandelaar, iets jonger dan ik zo te zien. Hij was op een haar na gepensioneerd, maar verheugde zich al mateloos op de vrije tijd die voor hem lag. Maar we raakte ook in gesprek over de zaken die ons verontrusten, met name de maatschappelijke onrust en vooral het klimaat. Ook hij was al vanaf het verschijnen van het rapport van de Club van Rome en zeker na de IPCC rapporten die de laatste jaren zijn verschenen ervan overtuigd dat de mensheid "te laat" en niet adequaat reageert. Wat ik zo treffend vond was zijn gevoel waarmee hij zich desondanks de vrolijkheid des levens liet aanleunen; hij zag een parallel met het orkestje van de Titanic dat tot het laatst toe bleef handelen "as usual" zolang het schip nog niet gezonken was. Datis het zelfde beeld dat zich vaak aan mij opdringt wanneer ik aan mijn eigen gedrag in deze tijd van dreigende ellende denk. Maak het ervan zo lang het nog kan! Maar gelukkig gelooft de komende generatie in een goede afloop zoals de mensheid in voorgaande dreigende ellende tijd ook altijd heeft gedaan; denk maar aan de tijd van de pestilentiën, hongersnoden, overstromingen. Niet iedere tijd verliep zo gladjes als de tijd die wij "boomers" hebben mogen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten