Van Nunspeet naar 't Harde

 Het heeft altijd mijn voorkeur om, wanneer we samen een wandeling plannen in het gebied van Dalfsen of Ommen te gaan wandelen, althans in de voor mij wat lastiger te bereiken gebieden in het oosten en noorden van het land. Maar Roos wilde juist weer eens op de Veluwe en stelde voor om weer eens van Nunspeet naar 't Harde te lopen; een aardige boswandeling die voor een deel ook over een stuifzandgebied loopt. Voor stuifzand begin ik wat allergisch te worden; die smerige sokken die je er van krijgt en het toch wat moeizame sjokken staan me soms wat tegen; daarom mijd ik tegenwoordig het gebied van de Stulp op mijn wandelingen naar Baarn. Nou ja, je moet wat te zeuren hebben har har. 
Roos had afgelopen week last van echte gemene scheuren in het eelt op haar hielen; kloven die bloedden en zelfs wat ontstekingsklachten veroorzaakten. Door sokken en pleisters en natuurlijk calendula had ze het euvel inmiddels zodanig weten te bestrijden dat ze voor vandaag deze wandeling wel aandurfde. Ging gelukkig goed. 
Ik had goed opgelet vanwege de stakingen en personeelstekort bij NS zodat we precies wisten hoe laat we de trein in 't Harde konden halen. We zaten nog een dik kwartier op het snikhete perron van dit garnizoensplaatsje naar Zwolle, waar we een lange aansluitingstijd hadden door genoemd personeelsgebrek denk ik, maar toen waren we dan ook weer gezellig in Wijhe. Heerlijk van de tuin genoten in de schaduw; (afwas)water aan de planten gegeven; de bonen blijven maar oogstbaar product leveren; fijn hoor groenten uit de tuin.