De naam van de bekende (reisverhalen)schrijver, Paul Theroux ken ik al vele jaren. Maar het was wel lang geleden dat ik een boek van hem had gelezen tot mijn kiloknallerinkoop bij de WVT van enkele weken geleden. Daar zag ik tussen allerlei andere boeken ook weer de naam van Theroux en dacht: "ga ik weer eens lezen". Toen ik begon aan "De oude Patagonië expres", begon het verhaal me eigenlijk al na een paar bladzijden te vervelen; allemaal binnengedachtes van iemand die een boek moet volschrijven; misschien leuk wanneer je nog niet zo veel gelezen hebt in je leven, maar na al die decennia van veellezerij kon het mijn aandacht niet vasthouden; ik begon dan ook maar even met het einde van het boek en stiet daarbij op de naam van de schrijver Faulkner, die ter sprake kwam bij het laatste deel van zijn trip tijdens een ontmoeting met de beroemde schrijver/dichter Borges, geen kleintje. Hoewel Faulkner mijn aandacht ook niet wist vast te houden kreeg ik toch wel het idee dat Theroux meer te vertellen had dan louter zemelarij en ben ik toch weer in het eerste hoofdstuk begonnen en heb het uiteindelijk uitgelezen. Toen ik vanmorgen, opnieuw bij de ontmoeting met Borges was aangekomen realiseerde ik mij dat de reis die Theroux beschrijft in zijn boek, inclusief al zijn mijmeringen en beschrijvingen van landschap en ontmoetingen, wel iets wegheeft van de manier zoals ik mijn dagelijkse bloggies schrijf; overpeinzingen en dagboekaantekeningen.
Overigens realiseer ik dat mijn daily blog ook een soort extended geheugen is geworden. Zo bladerde ik onlangs in bloggies van 2014 en genoot daar hartstochtelijk van; allerlei dingen die ik toch wel naar een vergeethoekje van mijn geheugen had gestuurd, maar die toch vaak - zeker niet altijd - weer oude herinneringen naar boven riepen. Wellicht dat Paul zijn boeken ook regelmatig herleest vanwege de herinneringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten