Twee korte opera's

De gespeeld droevige familieleden rond het bed van de zojuist overleden "suikeroom". Niets
was hen meer welkom dan de erfenis, dachten ze har har. Gianni Schicchi van Puccini

Vanavond naar de opera; twee stuks nog wel; "Eine Florentinische Tragödie van Zemlinsky en de bijzonder geestige "Gianni Schicchi" van Puccini.
De eerste opera begint behoorlijk ruig; een buitenechtelijk, copulerend stel op het toneel - keurig decent in de kleren hoor, maar overduidelijk copulerend - en de bedrogen echtgenoot die dat aanschouwt en daar dan zijn voordeel aan wil doen. Uiteindelijk een duel tussen de Hertogszoon en de echtgenoot dat eindigt met de dood van de edele en daarna de terugkeer van de echtgenote in de armen van haar stoere vent. Een tragisch verhaal maar een prachtige opera met fraaie, verrassende muziek van Zemlinsky. Roos is nogal gecharmeerd van de liederen van Zemlinsky; ik ken hem eigenlijk niet. We waren een keer speciaal voor een opera van Zemlinsky naar Gent gegaan en dat viel ons beiden ontzettend tegen; rare entourage; onbegrijpelijk verhaal en veel te harde muziek en zang; het hield mij uit de slaap har har. Maar vanavond waren verhaal, muziek en enscenering prachtig en harmonieus. We genoten.
Na de pauze een komische opera met een stervende, schatrijke patriarch temidden van zijn aasgierige familieleden; bron van komische verwikkelingen. Toen bleek dat de suikeroom al zijn geld aan de volgevreten papen van het klooster had vermaakt veranderde de houding van de familieleden jegens "oom" als bij toverslag. Ze moesten huilen van woede en spijt hetgeen de opmerking van een van de speelsters ontlokte dat niemand had gedacht dat er een traan gelaten zou worden bij de dood van "oom". De zaal moest bulderen van het lachen; heb ik nog nooit meegemaakt; een echt komisch stuk.
Gianni Schicchi, de hoofdrol, bracht uitkomst waarbij de familie opnieuw aan het kortste eind trok.
Voor mij onverwacht ontsteeg een prachtige bekende aria aan de keel van de dochter van Gianni; een kleine piepjonge sopraan naar mijn gevoel en ze zong schitterend. Het publiek brak terecht los in geklap en gejuich voor O mio babbino caro (O mijn lieve pappie).
We hadden een heerlijke avond die eindigde in een cascade van goede aansluitingen met metro, trein en bus naar huis. Daarna een wijntje en de Bleu d'Auvergne die nog in de koelkast lag vanwege het bezoek van Nathalie die zo van kaas houdt.