Gezellig geluncht bij Sanne

Plakwerkje uit haar kleutertijd. Kreeg ik van Sanne
als herinnering met terugwerkende kracht.

Vandaag geluncht bij donor-dochter Sanne samen met Roos. We kennen elkaar nog maar nauwelijks; alleen ontmoet bij het kennismakingsbezoek hier bij mij in de flat en toch voelt het al zo vertrouwd. Sanne had een heerlijke lunch met verse broodjes verzorgd in haar harmonieus ingericht onderkomen. Lekker in het najaarszonnetje zaten we te eten en natuurlijk te praten. Baby foto's, kinderfoto's en zelfs plakwerkjes uit de kleutertijd werden tevoorschijn gehaald. Moest erom lachen; was lang geleden dat ik kinderplakwerkjes had bewonderd; ik kreeg er eentje van Sanne om mee te nemen; gaat bij de paar plakwerkjes die ik in mijn linnenkast in een doos heb liggen. Leuk hoor, alsnog zoiets uit haar kleuterjaren te krijgen. Zij had van mij een exemplaar van m'n proefschrift gekregen; zo wisselden we dingen met elkaar uit die voor ons persoonlijk van veel waarde waren!
En natuurlijk bespraken we uitgebreid wat het voor haar had betekend; het had haar al die tijd sterk bezig gehouden en ze was zo blij om "haar donor" in levende lijve te hebben ontmoet. Dat is nogal wat hoor dat je iemand die je inmiddels dierbaar is geworden en die ook aanvoelt als dochter zo blij hebt gemaakt.
Sanne wist uitstekend te verwoorden hoe zij vanaf het moment dat ze wist dat ze donorkind was - waarbij ze te horen had gekregen dat het vinden van de donor gelijk het zoeken van de bekende speld in de hooiberg was - dat voelde als een grote frustratie aan. Desondanks had ze zich gemeld bij het geheime Facebook forum voor donoren en donorkinderen. Met name dankzij de speurneus en overtuigingskracht van Mariska is het toch "goed gekomen". Sanne was en is nog steeds zo blij.

Al met al is het voor alle betrokkenen een bijzonder en emotioneel proces en dan bedoel ik niet alleen het proces van de kennismaking maar vooral ook om je te realiseren wat het is om donorkind te zijn; dat is niet niks. Voor een deel van deze mensen vormt het een groot gemis om niet te weten wie die onbekende vader dan wel is en dat is heel wat meer dan de kleur van de ogen of muzikaliteit.
Ik weet ook niet goed hoe ik hier allemaal mee om moet gaan en heb vanavond op het geheime Facebook forum voor donoren en donorkinderen een bijdrage geleverd om aan te geven hoeveel emotie er speelt rond dit onderwerp en dat de taboes hieromtrent bespreekbaar moeten worden gemaakt opdat maatschappelijke acceptatie rond het onderwerp van de voortplantingsgeneeskunde vanzelfsprekend wordt zoals veel van die voorheen "onbespreekbare onderwerpen".
Het zou zo'n zegen zijn voor de betrokkenen als alle voorheen anonieme donoren zich zonder terughoudendheid zouden melden.
Er is gelukkig heden enige beweging omtrent dit onderwerp; het is mij door het ontbreken van een TV ontgaan dat er op dit medium e.e.a. speelt; FIOM is begonnen met een serie seminars over KID. Maar er moet nog best veel gebeuren, dus roer de trom!