Spreker bij een seminar

Daar stond ik dan te oreren.

Dat was verdraaid lang geleden dat ik voor een publiek mocht spreken en dat nog wel op uitnodiging; voelde me best wel een beetje vereerd. Het ging om het seminar, georganiseerd door het FIOM "Wie is de donor", een bijeenkomst van betrokkenen, donoren, donorkinderen en natuurlijk deskundigen van diverse disciplines en organisaties. Mijn kennismaking met het FIOM hing natuurlijk samen met het vinden van mijn eerste donor-dochter, Mariska; daarover en over de hele aanloop daar naar toe heb ik in de vorm van een lezing gepresenteerd.
Allereerst hoe ik vanuit mijn eigen werkzaamheden in de gezondheidszorg verzeild was geraakt in het Erasmus MC en daar een oproep zag, gericht aan (jonge) mannen om zich als spermadonor beschikbaar te stellen opdat in het geval van een onvervulbare kinderwens kon worden voorzien in hulp. Dat was de aanleiding; ik was zelf nog maar kort vader; vond dat geweldig en gunde dat zeker aan anderen. Dus zonder enige andere bedoeling dan een altruïstische daad stellen meldde ik mij bij de afdeling gynaecologie, dr. Van der Zon. Na een intake waarbij ik medisch werd gekeurd en mij vragen werden voorgelegd waarover ik nog nooit had nagedacht, bijvoorbeeld of ik ermee instemde dat het zaad gebruikt werd voor anderen dan heterostellen, maar ook of ik anoniem of niet-anoniem wilde doneren. Verder werd gevraagd naar een paar bijzondere eigenschappen waarbij ik muzikaliteit en moedervlekken aangaf.

Het Noorse kerkje, uitzicht terwijl ik koffie dronk

Later kwam ik dr. Van der Zon regelmatig tegen; we maakten steeds een afspraak voor een volgende keer althans de eerste jaren. Hij haalde dan een kopje koffie voor me terwijl ik rustig zat bij te komen en bekeken we samen het donaat door het microscoop; leuk al die wriemelende dikkoppies. Tot  mijn verbazing kreeg je als donor ook een kleine onkostenvergoeding van 35 gulden. Maar wat wel heel leuk was, met Pasen kregen alle donoren een groot chocolade paasei; dat was wel de kers op de taart.
Na een aantal jaren was het genoeg geweest; vond ik zelf maar de kliniek had kennelijk ook genoeg en ik hoefde niet meer te komen. Prima! Mijn eigen gezin telde inmiddels vier kinderen.
Jarenlang nauwelijks meer gedacht aan deze geschiedenis tot een jaar of 7 geleden. Vrienden maakte me erop attent: er was een wens bij de donorkinderen om hun onbekende vader te leren kennen; ik kon me opspoorbaar maken en dat kon m.b.v. de inmiddels ontwikkelde DNA technologie. Ik heb geen moment geaarzeld en heb me bij FIOM gemeld. Ik liet bloed afnemen en heb vervolgens jarenlang niets meer vernomen.
Een paar jaar geleden kreeg ik de vraag van FIOM of ik mee wilde doen aan een enquete. Dat wilde ik uiteraard, het was een ellenlange vragenlijst die ik trouwhartig heb ingevuld. Weer lang niets meer vernomen totdat in het voorjaar van dit jaar een donor een artikel schreef over zijn wens om "zijn" donorkinderen te leren kennen. Dat schoot mij in het verkeerde keelgat en ik heb een ingezonden brief naar Trouw gestuurd met als teneur dat het mijns inziens aan de donorkinderen was om hun donor te leren kennen en niet omgekeerd. Maar ik schreef ook mijn bevindingen van jarenlang niets gehoord hebbende dat die behoefte kennelijk niet erg groot was. (Inmiddels weet ik wel beter).
En toen werd het spannend. Als pensionado ga ik nogal eens met vakantie en ergens in juni/juli, we waren op een Donau cruise geweest zonder WiFi; ik had mijn smartphone al die tijd niet gebruikt. We waren in een hotel met WiFi en bij de mailtjes die ik ontving was er een van het Fiom, een zekere Fred Gundlach. "Zeker vanwege die enquete of die ingezonden brief", zei ik tegen mijn partner Roos en ik beantwoordde de e-mail dat ik weer bereikbaar was. Zeer snel daarop een antwoord van Fred: "er is een match gevonden Roos", zei ik tegen mijn geliefde partner. Ze begreep eerst niet wat ik bedoelde, maar dat kon ik haar snel duidelijk maken. Dat was nogal wat; vanaf die tijd gierden de emotiën door m'n lijf. Een afspraak met Fred was snel gemaakt. En bij dat gesprek, maar zelfs nu ook tijdens de presentatie hier bij het seminar brak mijn stem door de emotie. Vooral toen hij haar naam noemde; Mariska.
Hij vertelde toen ook dat Mariska ook zo geëmotioneerd had gereageerd toen ze mijn naam hoorde bij haar gesprek met hem.
En een week later de ontmoeting; ik had een witte roos voor haar gekocht; had mezelf goed in bedwang en daar kwam ze binnen; tranen in haar ogen: "je lijkt op m'n moeder", zei ik en nam haar in mijn armen. In het gesprek dat we toen voerden zei ze iets dat me heel positief raakte: "ik wist dat als je zo in elkaar zou zitten als ik, dan heb je je bij Fiom gemeld"; ongelooflijk; ik heb inderdaad geen moment geaarzeld destijds om me te melden. Die opmerking van haar deed me veel!
Dat was wel zo'n beetje mijn verhaal. Ik zag dat Mariska die vooraan in de zaal zat het niet droog had kunnen houden bij dit verhaal. Het is ook nogal wat.
Inmiddels zijn er drie donordochters; merkwaardigerwijs voelt het zo ongelooflijk snel als eigen: "ik heb nu gewoon 7 kinderen", eindigde ik.