Een doos vol

Toch wel "mijn trots" een tweetal exemplaren van mijn proefschrift. In de schuur ligt nog een hele doos vol.

Op donderdag 3 september 1981 om 14.30 uur precies promoveerde ik op het proefschrift "T-cells cause SLE and related disorders" tot doctor in de geneeskunde; een gebeurtenis waar ik na al die jaren nog steeds echt trots op ben. Destijds heb ik een behoorlijke hoeveelheid van "het boekje" - zoals promovendi hun werkstuk plegen te nomen - laten drukken met als gevolg dat ik al die jaren een hele doos vol proefschriften heb staan. Enkele exemplaren heb ik nog wel eens op verzoek kunnen slijten, waaronder aan de moeder van Roos die het wist te waarderen.
Die doos proefschriften verstofte natuurlijk, maar ik kon het toch niet over mijn hart verkrijgen om doos met inhoud weg te gooien: "dat mogen de kinderen doen als ik dood ben", heb ik altijd gedacht. Ik heb ook wel eens gezegd dat ik hen graag een exemplaar zou willen geven omdat het veel voor mij betekende; daar kreeg ik weinig response op, slechts een wat zuur: "dat is toch allemaal verouderd pap", een antwoord dat getuigt van onbegrip; een exemplaar van het proefschrift van je vader is meer een monumentje dan een inhoudelijk document.
Maar nu mijn kindertal plotseling is uitgebreid heb ik de kans gegrepen en ook hen gevraagd of ze een exemplaar zouden willen hebben; sterker nog, afgelopen week heb ik Nathalie een exemplaar kunnen overhandigen. Vanuit de trein kreeg ik een vraag over de inhoud; ze heeft dus als eerste (!) de moeite genomen om er iets van te lezen. Deed mijn ouwe hart goed!