Apenvlees

Pan met gebraden haas. Heb het gisteren toebereid en er vanmorgen als smakelijk van zitten eten.

Uit mijn jeugd herinner ik me v.w.b. haas dat mijn vader af en toe met een haas thuis kwam; een geschoten haas om precies te zijn. Hoe hij die had verworven, zo ver gaat het verhaal niet, maar misschien via een jager die hij via zijn werk tegenkwam. Het haas werd bij de slager schoon gemaakt en kwam in stukken weer bij ons thuis; moeder bakte en sudderde het tot een lekkernij.
Oma ten Brink en mijn moeder waren gek op wild; het verhaal ging - mijn oma vertelde graag over vroeger en ik luisterde graag naar haar verhalen - dat oma en mijn moeder "vroeger" op de zondag een gebraden kippetje èn een gebraden wild konijntje aten en dan amechtig de rest van de middag lagen uit te buiken. Kortom, "wild" ging er wel in. En ik at er later graag van mee; als vader met zo'n haas thuis kwam verheugde ik me al op dat gebraad. Oma kwam dan strijk en zet ook eten. Ik zie ons nog kluiven. Geen flintertje vlees bleef op de botjes achter.
Mijn vader niet; hij trok er zijn neus voor op en sprak met afkeuring over "apenvlees", dat at hij niet; te exotisch voor zo'n Zaanse heikneuter zal ik maar zeggen. Ach, die ouwe kon met zo veel nostalgie over spekpannenkoeken en grauwe erwten praten, maar enig culinair initiatief in deze heb ik niet mee mogen maken, afgezien van wat hij zelf een "troetje" noemde en het genogen waarmee hij over "een bouquet garni" sprak. Maar dit ter zijde; haas en champignons at hij niet.

Daar moest ik vanmorgen aan denken toen ik na een paar duivenpootjes aan het haas begon te knagen; heerlijk mals en botergaar. Ben dol op wild.