Ich habe es wieder geschaft

En daar beneden stroomt de Ruhr

Eigentlich soll Ich diese Blog ins Deutsch schreiben weil Ich in der Eifel gewandert habe. Het was gisteren zulk prachtig weer dat ik ontzettende wandelkriebels kreeg ondanks dat ik donderdag, zaterdag en ook zondag aan de wandel was geweest. De herfst is zo'n schitterende tijd om in de natuur te zijn.
Gisteren had ik eigenlijk een stuk van het Trekvogelpad willen lopen maar ik kon Wandelnet om mij duistere redenen niet goed in; gefrustreerd heb ik eigenlijk de hele dag geen donder gedaan en dat gebeurt me niet vaak. Ik besloot om dan maar vandaag mijn test-etappe, d.w.z. Simmerath - Monschau te gaan lopen. Het doel was om voor de terugweg wel de bus van half vijf van Monschau naar Aken te halen en anders te overnachten in Monschau. Door een epje van Nathalie besloot ik om in ieder geval vandaag terug naar de Bilt te gaan en sowieso niet te blijven overnachten in Monschau. Zou achteraf ook niet goed mogelijk zijn geweest want het dorp leek wel uitgestorven toen ik daar arriveerde.
Met de sprinter van half zeven begon de lange reis die via Heerlen, Aken uiteindelijk om 11.15 eindigde in Simmerath. Inderdaad prachtig weer; het zou gelukkig ook de hele dag droog blijven. Eerst naar de slager en heerlijk broodbeleg ingeslagen en bloedworst om van de week "Fuhrmanskost" te maken, d.w.z. een mengsel van aardappel, ui en bloedworst, gebakken in reuzel.
Daar begon de heerlijke route naar het Tiefenbachthal; het beekje ruiste als in de liederen van Schubert; het groothoefblad was vergeleken bij mijn eerste wandeling hier in het voorjaar helemaal versleten. De bomen lieten hun bladeren vallen; bruin en rood overheersten. Als de "Müller" in "die schöne Müllerin" liep ik verwachtingsvol langs de beek; bij het hutje trok ik m'n overhemd uit; het was gewoon te warm. Via de Ölmühle naar het dal van de Ruhr. Vlak voor de brug kwam ik een leeftijdgenoot tegen die vrij wanhopig met zijn fiets de klim naar boven deed; hij liep naast zijn fiets en zag er niet goed uit. We groetten elkaar en gingen ieder zijns weegs. Ik hoop maar dat hij het ook gehaald heeft.

Het mij al zo ontzettend lang bekende Monschau

En dan de zweetvolle klim naar Dedenborn. Daar had ik de eerste anderhalf uur er wel opzitten en mocht ik van mezelf even pauzeren voor een hap. Meteen weer verder; ik wilde proberen om op tijd in Monschau te zijn. Hoog boven de Ruhr verder met de volle beek beneden als begeleider. Weer naar beneden; het is na Dedenborn voortdurend "up and down", maar daarvoor ga je ook naar de Eifel, toch?
Het was inmiddels drie uur geworden en ik had het bankje bereikt waar ik de vorige keer meende dat ik de bus toch niet zou halen; nou, dat kon vandaag beslist niet mis gaan; ik lag ver voor op m'n schema en gunde me even wat rust en een stukje brood met "Leberwurst" en vort weer. Nu het stukje waar ik altijd tegenop zie; smal deel van het pad en vrijwel loodrechte oever naar beneden. Maar ja, het was niet de eerste keer en het ging ook nu weer goed; was wel de reden om vooraf even rust en wat te eten te nemen. En dan rustig verder tot de afdaling bij "het hutje van de dronken muis"; langs de "Kläranlage" en toen kwam Monschau weer in zicht. Bij de bakker een Eifeler gekocht en door naar het busstation; water bijgevuld en nog wat zitten kletsen met een paar Duitse dames die ook zaten te wachten.
Ik was ontzettend trots dat ik de test-etappe weer had gehaald en dit keer binnen de tijd; was al met al 20,6 km aldus de GPS en ik had er iets van 4.30 uur over gedaan en dat op geaccidenteerd terrein.
De bus naar Heerlen was behoorlijk vertraagd; ik was nat van het zweten en werd behoorlijk koud op de halte; was natuurlijk ook moe. Maar de doorgaande Intercity haalde ik helaas niet dus ook weer wachten in Sittard. Wel kon ik droge kleren aantrekken; onderweg naar Utrecht werd ik wel weer warm. Mijn trouwe ros stond geduldig te wachten en om een uurtje of tien was ik weer op honk. Roos kwam nog een borreltje drinken.