Zo'n datum vergeet je nooit; de verjaardag van mijn moeder, 24 april. In 1926, dus 89 jaar geleden werd zij in Heerlen geboren. In liefde want haar vader, Jan ten Brink en haar moeder, Mien Fonteijne waren dol op elkaar; een door en door Amsterdams echtpaar. Vader Jan was geweldig in krachttermen heb ik begrepen; het eerste woord dat mijn moeder kon zeggen was: "domme", en dat kwam regelrecht van de toch wel wat grove krachtterm die ik hier niet zal uitschrijven. Jan is gestorven toen mijn moeder negen jaar was; Mien was zo verdrietig dat ze tot niets meer kwam tot haar schoonzus haar weer op de been kreeg omdat ze de kleine Nellie helemaal verwaarloosde in haar verdriet. Ze hebben de twaalfeneenhalf jarige bruiloft niet eens gehaald.
Moeder en dochter werden onafscheidelijk; Nellie sliep bij Mien in bed. Ze hadden het goed dankzij het pensioen dat Jan had opgebouwd bij de spoorwegen; hij was machinist; ik bezit nog zijn pet in mijn rariteitenkabinet, destijds een relikwie, nu een oude pet, waarvan binnenkort niemand meer weet van wie hij was.
Mien hield van lekker eten en braadde voor iedere zondag een kippetje en een konijntje en dat aten ze dan met z'n tweetjes op; de rest van de zondag lagen ze dan uit te buiken?! Gestoofde paling was ook zo'n lekkernij die mijn moeder met mijn oma wisten te waarderen.
Op 20-jarige leeftijd huwde Nellie met mijn vader Henk; een gelukkig huwelijk; ze konden niet piesen en poepen zonder elkaar zou Mien gezegd kunnen hebben. Iedere maand weer zat ze hoopvol babyspulletjes te breien, maar telkens een teleurstelling, totdat in 1948 de schrijver dezes het levenslicht aanschouwde. Helaas een jongen?! Mijn moeder heeft altijd een dochter willen hebben en het is een frustratie voor haar geweest dat ze drie jongens kreeg. Ach ja, je krijgt niet altijd wat je wilt.
Ze zou dus vandaag 89 zijn geworden, maar in 2004 is ze overleden. Maar 24 april zal altijd in het teken van mijn oude moedertje blijven staan.
Moeder en dochter werden onafscheidelijk; Nellie sliep bij Mien in bed. Ze hadden het goed dankzij het pensioen dat Jan had opgebouwd bij de spoorwegen; hij was machinist; ik bezit nog zijn pet in mijn rariteitenkabinet, destijds een relikwie, nu een oude pet, waarvan binnenkort niemand meer weet van wie hij was.
Mien hield van lekker eten en braadde voor iedere zondag een kippetje en een konijntje en dat aten ze dan met z'n tweetjes op; de rest van de zondag lagen ze dan uit te buiken?! Gestoofde paling was ook zo'n lekkernij die mijn moeder met mijn oma wisten te waarderen.
Op 20-jarige leeftijd huwde Nellie met mijn vader Henk; een gelukkig huwelijk; ze konden niet piesen en poepen zonder elkaar zou Mien gezegd kunnen hebben. Iedere maand weer zat ze hoopvol babyspulletjes te breien, maar telkens een teleurstelling, totdat in 1948 de schrijver dezes het levenslicht aanschouwde. Helaas een jongen?! Mijn moeder heeft altijd een dochter willen hebben en het is een frustratie voor haar geweest dat ze drie jongens kreeg. Ach ja, je krijgt niet altijd wat je wilt.
Ze zou dus vandaag 89 zijn geworden, maar in 2004 is ze overleden. Maar 24 april zal altijd in het teken van mijn oude moedertje blijven staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten