Het was vandaag een regenachtige zondag, er was zelfs een 1 voorspeld, maar dat viel eigenlijk wel mee, maar toch. Het leek me interessant genoeg om ook Roos te stimuleren om mee te gaan en zo vertrokken we, met droog weer richting Rotterdam en met de Metro naar halte Wilhelminaplein. Het fotomuseum was makkelijk te vinden.
Een foto van een bijzonder knappe jonge man domineerde zowel de uitnodiging van museumjaarkaart als de aankondigingen die je hier en daar zag. Het bleek de foto van een Perziche ambtenaar te zijn in traditionele dracht uiteraard.
Een uitgebreide serie foto's van de stad Tsiblisi, merkwaardig modern eigenlijk, viel op. De aanleg van een militaire weg door de onhergbergzame bergstreken deed mij met bewondering naar de inspanningen kijken. Bakou, een gebied waar veel olie werd en wordt gevonden en waar veel politieke en militaire strijd om is gevoerd; een olieveld dat volgens het bordje "werd afgefakkeld" deed mij sterk denken aan een foto uit het fotoboek van mijn grootvader van een bombardement op de haven van Zaandam: enorme rookwolken die het zonlicht verduisterden; zonde!
Foto's uit de tijd van de Russisch-Turkse oorlog die door Rusland is gewonnen en waar het land bij de vredesconferentie uiteindelijk toch zo bekaaid van af is gekomen door toedoen van de westerse mogendheden, Engeland toen nog voorop naar ik heb begrepen. Moet ik nog eens nagaan.
Wat me een beetje tegenviel was het gebrek aan foto's van traditionele kleding, maar dat is meer een persoonlijke interesse van mij. Ook had ik graag wat meer ambachten in actie willen zien, maar ja, dat was zo "gewoon" waarschijnlijk dat de fotograaf of de samenstellers van de TT er niet bij stil hebben gestaan.
Ermakov heeft destijds een fotostudio gedraaid met duizenden foto's van eigen hand en van andere fotografen; fotograferen was toen een nieuwe tak van sport. Kun je je nauwelijks meer een voorstelling van maken; het ging sneller en makkelijker dan het maken van een schilderij, maar onvergelijkbaar met de hedendaagse cultuur van "klick maar raak".
De laatste foto was van Ermakov zelf; een zelfverzekerde intelligente blik van een jonge man met een charmant baardje. Fijn dat het fotomuseum eraan heeft meegewerkt om het materiaal van Ermakov te doen conserveren en te laten zien. Daar waar ik ook zo heb genoten van de oude foto's van de hand van Jacob Olie daar deed ik dat nu ook van de oude foto's van dit voor mij volstrekt onbekende gebied uit een vervlogen tijd.
Door de regen gingen we weer naar huis. Met Dick gemaild en afgesproken dat ik hem maandag kom opzoeken in Vaals. Dit bloggie is in de trein op weg naar Maastricht geschreven! Dankzij de steeds verder voortschrijdende techniek heb ik nu gebruik gemaakt van WiFi in de trein. Dat had Ermakov zich niet kunnen voorstellen destijds.
De tentoonstelling duurt nog tot eind augustus 2014 en is gratis voor museumkaarthouders!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten