Eerder schreef ik al dat ik bij het opruimen van mijn schuur een paar mappen met persoonlijke aantekeningen van mijn vader was tegengekomen. Die heb ik vandaag naar broer Henk gebracht. Onze vader had in 1974 een paar dingen aan het papier toevertrouwd en die in een map gestopt waarop stond: niet weggooien. Dat was in al die jaren dan ook niet gebeurd.
Natuurlijk had ik de tekst met veel aandacht proberen te ontcijferen en dat was gelukt. Het is toch wel wat wanneer je leest dat je vader zich in die jaren, hij was toen 52 jaar oud, soms erg eenzaam voelde. Hij had kennelijk last van stemmingswisselingen want hij schreef dan enkele uren later (datum en tijd stonden er bij) dat hij zich weer prima voelde. Verder bleek dat hij erg opvrolijkte wanneer zijn zoons en schoondochters langskwamen en dat gebeurde erg vaak als ik de aantekeningen mag geloven. In ieder geval zo rond de vrijdag kwamen broer Jan en ik met onze ega's regelmatig langs; broer Henk woonde natuurlijk nog thuis in die jaren. Vader zat ook erg in over de benzinerantsoenering die in de eerste weken van 1974 nodig was door de boycot van NL door de arabische oliestaten. Dat waren de weken dat ik kennelijk voor mijn militaire opleiding in Appingedam zat. Ik weet nog dat ik de rantsoeneringsbonnen voor m'n brommer aan m'n vader heb gegeven; hij was zo bang dat hij zonder zou komen te zitten?!
Met deze mappen in de rugzak toog ik naar broer Henk; met de trein van 9.00 uur naar Amersfoort, met de Intercity naar Hoorn, door naar Obdam en van daar de buurtbus naar Hoogwoud en het laatste stuk lopen; om een uur of twaald was ik op plaats van bestemming. Henk was uiteraard aan het werk aan zijn huis, maar zijn spijkers waren op; alle tijd om de aantekeningen van"pa" voor te lezen en met z'n tweetjes te bespreken.
Fijn zo als broers onder elkaar; weer even aan "die ouwe" denken die morgen jarig zou zijn geweest. Henk moest naar Hoorn voor nieuwe spijkers en zette me af bij het station.
Natuurlijk had ik de tekst met veel aandacht proberen te ontcijferen en dat was gelukt. Het is toch wel wat wanneer je leest dat je vader zich in die jaren, hij was toen 52 jaar oud, soms erg eenzaam voelde. Hij had kennelijk last van stemmingswisselingen want hij schreef dan enkele uren later (datum en tijd stonden er bij) dat hij zich weer prima voelde. Verder bleek dat hij erg opvrolijkte wanneer zijn zoons en schoondochters langskwamen en dat gebeurde erg vaak als ik de aantekeningen mag geloven. In ieder geval zo rond de vrijdag kwamen broer Jan en ik met onze ega's regelmatig langs; broer Henk woonde natuurlijk nog thuis in die jaren. Vader zat ook erg in over de benzinerantsoenering die in de eerste weken van 1974 nodig was door de boycot van NL door de arabische oliestaten. Dat waren de weken dat ik kennelijk voor mijn militaire opleiding in Appingedam zat. Ik weet nog dat ik de rantsoeneringsbonnen voor m'n brommer aan m'n vader heb gegeven; hij was zo bang dat hij zonder zou komen te zitten?!
Met deze mappen in de rugzak toog ik naar broer Henk; met de trein van 9.00 uur naar Amersfoort, met de Intercity naar Hoorn, door naar Obdam en van daar de buurtbus naar Hoogwoud en het laatste stuk lopen; om een uur of twaald was ik op plaats van bestemming. Henk was uiteraard aan het werk aan zijn huis, maar zijn spijkers waren op; alle tijd om de aantekeningen van"pa" voor te lezen en met z'n tweetjes te bespreken.
Fijn zo als broers onder elkaar; weer even aan "die ouwe" denken die morgen jarig zou zijn geweest. Henk moest naar Hoorn voor nieuwe spijkers en zette me af bij het station.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten