In mijn opruimwoede kwam ik ook een paar oude foto's tegen waaronder eentje waarvan ik echt niet meer wist dat ik die had: een oudere man waarvan je het achterhoofd ziet en die een hand geeft aan een lief klein meisje van een jaar of vijf. Het meisje lacht de man vriendelijk toe met haar blonde haartjes en gekleed in een lief zomerjurkje. Aan die foto zit een verhaal.
Jaren geleden ging ik voor het schrijven van ingewikkelde nota's vaak naar Luxemburg, Kautenbach, hotel Huberty. PC mee, al wandelend inspiratie opdoend en tussendoor het rapport schrijven. Was een efficiënte manier van doen. 'sMorgens werkte ik eerst de aantekeningen van de vorige middag uit; vervolgens bedacht ik welke paragraven ik zou gaan doordenken en dan ging ik aan de wandel. Tijdens het wandelen sprak ik mijn gedachten in in een "lulijzer", oftewel een dictafoon. Die werkte ik dan uit tot aantekeningen en die verwerkte ik dan in een paragraaf van het rapport. Zo heb ik een indrukwekkend rapport geschreven onder de titel "Huisarts en Informatisering 2000" weet ik nog. Dat was in m'n DHV tijd en vooral gebaseerd op mijn kennis en ervaring, opgedaan in mijn KPMG tijd. Maar dit eigenlijk ter zijde.
Ik zat dan enkele dagen in het hotel, buiten het toeristenseizoen, dus weinig mede-hotelgasten.
Op een ochtend, na het ontbijt kwam ik aan de praat met een tweetal heren die daar ook verbleven. Zij bleken beiden geestelijken te zijn, pastores en feitelijk op vakantie of misschien beter gezegd voor één van hen, op ziekteverlof. De oudste van de twee zat in een diepe depressie; dat kon je aan zijn blik duidelijk zien maar vooral aan zijn uitspraken. Hij had er zo ontzettend veel spijt van dat hij zijn hele leven had opgeofferd: "aan wat eigenlijk?" Hij had achteraf veel liever een gezin gehad; hij miste duidelijk iets. Ik had verschrikkelijk met hem te doen en we wisselden adressen uit.
Later heb ik hem enkele keren weer gesproken en bij die gelegenheid gaf hij me de boven beschreven foto: "dat was het gelukkigste moment van mijn leven", vertelde hij, "een kind dat naar me lachte". Destijds emotioneerde die uitspraak mij nogal, zeker omdat ik zelf in de gelukkige omstandigheid verkeerde van vader van een jong gezin. Dat ging door me heen toen ik deze foto zo onverwacht weer tegenkwam.
Jaren geleden ging ik voor het schrijven van ingewikkelde nota's vaak naar Luxemburg, Kautenbach, hotel Huberty. PC mee, al wandelend inspiratie opdoend en tussendoor het rapport schrijven. Was een efficiënte manier van doen. 'sMorgens werkte ik eerst de aantekeningen van de vorige middag uit; vervolgens bedacht ik welke paragraven ik zou gaan doordenken en dan ging ik aan de wandel. Tijdens het wandelen sprak ik mijn gedachten in in een "lulijzer", oftewel een dictafoon. Die werkte ik dan uit tot aantekeningen en die verwerkte ik dan in een paragraaf van het rapport. Zo heb ik een indrukwekkend rapport geschreven onder de titel "Huisarts en Informatisering 2000" weet ik nog. Dat was in m'n DHV tijd en vooral gebaseerd op mijn kennis en ervaring, opgedaan in mijn KPMG tijd. Maar dit eigenlijk ter zijde.
Ik zat dan enkele dagen in het hotel, buiten het toeristenseizoen, dus weinig mede-hotelgasten.
Op een ochtend, na het ontbijt kwam ik aan de praat met een tweetal heren die daar ook verbleven. Zij bleken beiden geestelijken te zijn, pastores en feitelijk op vakantie of misschien beter gezegd voor één van hen, op ziekteverlof. De oudste van de twee zat in een diepe depressie; dat kon je aan zijn blik duidelijk zien maar vooral aan zijn uitspraken. Hij had er zo ontzettend veel spijt van dat hij zijn hele leven had opgeofferd: "aan wat eigenlijk?" Hij had achteraf veel liever een gezin gehad; hij miste duidelijk iets. Ik had verschrikkelijk met hem te doen en we wisselden adressen uit.
Later heb ik hem enkele keren weer gesproken en bij die gelegenheid gaf hij me de boven beschreven foto: "dat was het gelukkigste moment van mijn leven", vertelde hij, "een kind dat naar me lachte". Destijds emotioneerde die uitspraak mij nogal, zeker omdat ik zelf in de gelukkige omstandigheid verkeerde van vader van een jong gezin. Dat ging door me heen toen ik deze foto zo onverwacht weer tegenkwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten