Wie kent niet die stimulerende muziek "Route 66". Vanaf de 60-er jaren is die mij in ieder geval bekend. Eerst van Chuck Berry en later van de Rolling Stones. Pas veel later realiseerde ik me dat het lied over een verbindingsweg in The States gaat. De route van Chicago naar Los Angeles in California; een route van verwachting. Van Oost naar West zoals de pioniers het land ooit veroverden op de Indianen. Chicago, ooit was ik in de VS en Chicago is de enige stad die zich onderscheidde van de andere steden die we bezochten althans voor mij als ongeoefende stadskenner. Schitterende wolkenkrabbers, opgetrokken uit enorme blokken graniet alsof de Romeinen een handje geholpen hadden. En dan natuurlijk de "loop", de hoog bovengrondse stadstrein die de binnenstad doorkruist. Imposante stad. En daar begint die mysterieuze route met zijn Califormia trip via Oklahoma city naar LA. Leuke tekst get your kicks on route 66. Voert door het land van "De druiven der gramschap", Oklahoma, gokcentrum Las Vegas. En door de stad met het door mij bewonderde Santa Fé instituut waar Stuart Kaufman resideert.
Nu is de route vervangen door een moderne Interstate Highway. Voor velen blijft de klassieke Route 66, "the mother road", die je met enig zoeken nog steeds kunt rijden een nostalgische herinnering ,alsof het om een archeologisch monument gaat. Met de TOm-Tom zal dat niet lukken, want die stuurt je steeds naar de Interstate!
8 opmerkingen:
Van een vriend die heden de route 66 aan het rijden is het volgende:
Mooi verhaal hoor over Raut (zo speken ze dat hier in Chicago uit) 66. Gisteren stond ik in de bloedhitte voor 2120 S Michigan avenue waar de Stones in 1964 Get Your Kicks opnamen in de fameuze studio van de Chess brothers waar in het toen al grijze verleden (voor ons als 17 jarigen, maar het was slechts een paar jaar eerder) inderdaad Chuck Berry dit nummer opnam. Die Chuck stond toen onder contract van de 2 Poolse zonen van het oude volk, Chess, die in Chicago een nieuw bestaan opbouwden. Ze zijn al lang elders in het heelal en na hen nam Willy Dixon, hun chief songwriter, het pandje over en vestigde er Willy Dixon's Blues Heaven in. Maar gisteren was zelfs zijn weduwe er niet, want het was dicht vanwege Maintenance.
Aldus wandelde ik door naar het IIT waar ik het werk van Ludwig Mies van de Rohe weer eens mocht aanschouwen. Maar ook een Koolhaas is daar zowaar verschenen.
Vandaag was ik met de Green Line in Oak Park en wierp een blik in de wieg van Hemingway. Ik deed de Frank Lloyd Wrights die er in grote getale te vinden zijn maar dat is een hele tourist trap geworden.
Ik stapte uit de Green Line en liep van de El (Elevated) naar beneden en stond voor Alamo op de hoek van Lake street. Maandag haal ik daar mn SUV en ga mn Kicks op Route 66 halen.
Ik zit hier lekker achter m'n laptop op het onbeveiligde netwerk dit bericht de wereld in te sturen.
Vervolg van de reis van mijn goede vriend.
Ja dat is me wat hoor. Ik zit hier op de voorgalerij van mn eerste echte Route 66 Motel: het Munger Moss in Lebanon Missouri. Met Gin Cola en sigaartje. Warm en een beetje regen na werkelijke plensbuien eerder deze dag.
Vanmorgen uit st Louis vertrokken en de hele dag in de groene heuvelen van Missouri. Jij blogde daar ook wat over nietwaar. Het zomer groen! Zojuist je andere blogs over de Matttheus passion en het ongeval in Ameide gelezen. Groot klein nieuws!
st Louis is trouwens buitengewoon interessant. Maandag kwam ik er aan en wist nog van nix. Vanmorgen reed ik er weg met een kop vol gedachten over Josphine Baker en Scott Joplin die er geboren zijn. Maar ook over inwoners als Miles Davis,TS Eliot, Tennesee Williams en WC Handy die er de st Louis blues componeerde. Echter gistermiddag ging ik compleet uit m'n dak toen ik ontdekte dat Chuck Berry in st Louis geboren is en nog altijd in een suburb woont. In het Missouri History Museum wordt hij als een groot burger van de stad geeerd ondanks de 3 perioden die hij in de gevangenis zat. Zijn Roll over Beethoven single (ja op het Chess label!!!) staat pront in een vitrine.
Maar we moeten door en R 66 is nog lang! Ik reed hier een uurtje geleden in Lebanon binnen en dacht dat in Back to the Future was aangekomen. De jaren 50 zie ik hier om me heen in het tegen een flauwe helling gebouwde motel.
Het staat in een R 66 boekje als een juweeltje aangeprezen en dat is het ook. Ik zit aan een propere hof, geheel geasfalteerd maar zonder een spatje rommel.Het wordt gerund door een stel op leeftijd (zo'n jaar of 60 hahaha) en ze doen alles zelf.
Het kantoortje aan de weg onder het super sign MOTEL was gesloten en ik reed maar naar boven; vlgs een schoonmaakster was de eigenares net daar naar toe gelopen. Ze stak haar hoofd uit een kamer en ik vertelde haar uit het raam van mn Cheffie Equinox dat ik Peter Capelli was en dat ik een uurtje geleden gebeld had voor een reservering. Ze beduidde me naar het office terug te gaan en zij was er eerder dan ik, in een golfkarretje. Ik betaalde net geen $ 50, ze stuurde me weer omhoog naar kr 82 (smoking) en ik kreeg een bak ijs mee.
Vervolg van de reis van mijn goede vriend.
Ja dat is me wat hoor. Ik zit hier op de voorgalerij van mn eerste echte Route 66 Motel: het Munger Moss in Lebanon Missouri. Met Gin Cola en sigaartje. Warm en een beetje regen na werkelijke plensbuien eerder deze dag.
Vanmorgen uit st Louis vertrokken en de hele dag in de groene heuvelen van Missouri. Jij blogde daar ook wat over nietwaar. Het zomer groen! Zojuist je andere blogs over de Matttheus passion en het ongeval in Ameide gelezen. Groot klein nieuws!
st Louis is trouwens buitengewoon interessant. Maandag kwam ik er aan en wist nog van nix. Vanmorgen reed ik er weg met een kop vol gedachten over Josphine Baker en Scott Joplin die er geboren zijn. Maar ook over inwoners als Miles Davis,TS Eliot, Tennesee Williams en WC Handy die er de st Louis blues componeerde. Echter gistermiddag ging ik compleet uit m'n dak toen ik ontdekte dat Chuck Berry in st Louis geboren is en nog altijd in een suburb woont. In het Missouri History Museum wordt hij als een groot burger van de stad geeerd ondanks de 3 perioden die hij in de gevangenis zat. Zijn Roll over Beethoven single (ja op het Chess label!!!) staat pront in een vitrine.
Nog meer meer over het Munger Moss motel
Maar we moeten door en R 66 is nog lang! Ik reed hier een uurtje geleden in Lebanon binnen en dacht dat in Back to the Future was aangekomen. De jaren 50 zie ik hier om me heen in het tegen een flauwe helling gebouwde motel.
Het staat in een R 66 boekje als een juweeltje aangeprezen en dat is het ook. Ik zit aan een propere hof, geheel geasfalteerd maar zonder een spatje rommel.Het wordt gerund door een stel op leeftijd (zo'n jaar of 60 hahaha) en ze doen alles zelf.
Het kantoortje aan de weg onder het super sign MOTEL was gesloten en ik reed maar naar boven; vlgs een schoonmaakster was de eigenares net daar naar toe gelopen. Ze stak haar hoofd uit een kamer en ik vertelde haar uit het raam van mn Cheffie Equinox dat ik Peter Capelli was en dat ik een uurtje geleden gebeld had voor een reservering. Ze beduidde me naar het office terug te gaan en zij was er eerder dan ik, in een golfkarretje. Ik betaalde net geen $ 50, ze stuurde me weer omhoog naar kr 82 (smoking) en ik kreeg een bak ijs mee.
Dit gaat over armoede en rijkdom.
Ergens het najaar van 1963: JMHW: Ja Joost Mag Het Weten op radio Veronica op woensdagavond. Van 7 tot 8. Gene Pitney hoog in de Cashbox Hot 1 hundred 24 hours from Tulsa.
De draak van Bacharach en David over de man die slechts 24 uur verwijderd is van Tulsa waar zijn vrouw op hem wacht. Maar hij moet haar schrijven nooit meer thuis te zullen komen. Op slechts 24 uur afstand van haar heeft hij in een klein motel bij de jukebox een nieuwe liefde gevonden.
Joost draaide slechts een klein stukje van dit drama, want alle stijgers (nummers die met stip=red bullet) moesten in dat uurtje geperst worden. Willem van Kooten werd veel later heel rijk met zijn productie maaschappij Red Bullet.
Bijna 47 jaar later rijd ik in mn Chevvy Equinox Tulsa binnen en strijk neer in het Desert Hills motel aan de 11th street, de straat die Route 66 door Tulsa leidt. Niet het duurste hotel van de stad.
Maar het tenorgeluid van de reeds lang verscheiden Gene zit in mn kop en pas vanmorgen toen ik na een bezoekje aan downtown van deze eens door een olie "boom" explosief gegroeide stad, richting het hart van Oklahoma reed verliet het me.
Mannen trokken naar Tuksa 100 jaar geleden en werden overnite miljonair als er op hun grond olie gevonden werd.
Ene meneer Waite Phillips liet er van zijn plotseling vergaarde fortuin een Italiaanse villa bouwen en een toren voor zijn olie concern midden in de stad. In die toren zitten nu andere huurders en de villa is het Philbrook museum of Art geworden met zo'n typisch amerikaanse collectionneurs keuze: Een Rodin in de hal en op 3 verdiepingen schilderwerk uit de middeleeuwen, renaissance, een paar hollanders, zoals Nic Maes en Ad v Ostade, franse impressionisten, een Picasso een gaugain een Dufy en ga maar door uit Europa.In de kelder alleen maar Indiaanse (tegenwoordig heten die native americans en Oklahoma heet de Native state) kunst. Hij kocht zich suf in Europa en schonk alles aan de stad Tulsa toen hij het huis verliet omadt z'n kinderen groot waren.
Dit comment gaat over Bruce die me terwijl ik zat uit te puffen op de galerij van het motel na mijn Phibrook museum bezoek een hand kwam geven. Een grote baseball neger met de looks van Michael Jordan en aardig. Terwijl ik vanmorgen wegreed uit downtown van de Philtower die die rijke meneer WP had laten bouwen voor z'n concern wist ik nog steeds niet of hij nou wel of niet deugde.
Bruce was in ieder geval niet rijk maar arm dus.
Na de eerste handshake kwam hij een half uurtje later gezellig nog even buurten en over z'n dochter van 17 praten waarvoor hij naar Tulsa terug gekomen was. Ze moest van opleiding veranderen en daarvoor was hij over uit Miami waar hij als kok werkte. Een leuk verhaal!
Maar dan wordt hij gebeld zittend in het stoeltje in m'n kamer:
Iemand vertelt hem dat zn dochter is aangereden door een dronken automobilst en dat ze in het ziekenhuis ligt. "Im on my way" en weg issie.
Ik zit wat schaapachtig te kijken en ga maar verder met m'n borrel.
Dan nog geen 20 minuten later is Bruce er weer. Z'n dochter heeft haar been op 2 plaatsen gebroken en "she needs surgery", Maar daar moet in de USA cash voor betaald worden $ 1200! en ik heb maar de helft en m'n paycheck betaalt vanavond pas om 9 uur uit! "You are a complete stranger but can you help me? Please". Of ik even $ 600 wil lenen aan Bruce op basis van een credit card die hij me als onderpand wil geven.
Daar sta je dan in Tulsa. Doe je de moteldeur dicht voor de neus van Bruce en zeg je zoek een ander? Dat zou wellicht het verstandigste zijn geweest.
Is dit verhaal waar en moet ik de barmhartige samaritaan in Oklahoma zijn of wordt ik hier kunstig getild? Wat nu. Bruce ziet er goeiig uit en het voelt niet slecht Maar toch. Dit is de USA man en daar gebeuren dingen! Ik wil dit helemaal niet natuurlijk maar wat te doen?
Ik zeg geen geld te hebben en te moet pinnen. Geen probleem de ATM is in de buurt! Ik stuur hem even weg en denk na om me te bezinnen.
Een dochter die in het Hill Crest Hospital ligt die niet geopereerd kan worden omdat er $ 600 ontbreken: moet ik dan niet wat doen? Of ben ik een naïeve provinciaal? Vertelt Bruce dit verhaal elke dag aan een verre rijke vreemdeling met een dure Chevrolet Equinox renta car.?
Ik bedenk me: "Can we go to the Hill crest? I wanna see the girl?"
Hij kijkt me wat verwonderd aan en aarzelt. "Yes we can go".
Hij gaat z'n auto halen want hij wil niet dat ik rij met een borrel op.
Weer denk ik wat doe ik eigenlijk? Stap ik in die auto? Waar brengt ie me? Maar ik doe het toch maar en we rijden zwijgend een stuk naar het westen dan slaat hij ineens af naar een parkeer plaats maar niet van het ziekenhuis.
"What is this?" "'The ATM!"
Ik voel nattigheid. Ik was met hem op weg naar het hospitaal en niet naar de ATM. "Sorry Bruce I wanna see the girl first and my credit card is in the hotel". Hij pruttelt wat maar we rijden verder en even later zijn we in de P garage van het Hillcrest hospital en gaan omhoog naar de 10de.
"I'm gonna find a nurse."
Ik kijk uit over Tulsa en Pitney is in m'n hoofd Iets verderop staat het Philbrook museum tussen de bomen waar ik een uurtje eerder nog was, onkundig van Bruce of van een dochter. Is dit een hoax.? In ieder geval is het armoede die je vindingrijk maakt.
Bruce komt even later terug maar geen nurse en ook geen arts die geld wil? "She is already in surgery, will you wait?"
"No sir. No girl no money! Will you please take me back to the Desert Hill?" Zwijgend rijdt hij me terug en gelukkig in 1 rechte lijn nr het motel.
"Sorry Bruce I need a proof that your story is true". "You don't have to apologise that you cannot help me" zijn z'n laatste woorden als hij weer weg stuift.
Ik zit wat beduusd te kijken ff later en blij dat ik weer in de relatieve veiligeheid ben van m'n motelletje. Het was inmiddels 7 uur geworden en om 9 uur zou z'n paycheck uitbetalen en het kind, als het echt bestaat, wordt geopereerd. Waar gaat dit eigenlijk over?
Bruce was geen roofneger met een mes of een pistool. Maar hij was arm en ik ben rijk en hij probeerde wat.
Vanmorgen reed ik weg en z'n auto stond niet voor z'n kamer.
Gene Pitney's 24 hours woei uit m'n hoofd op weg naar Oklahoma city waar ik dit schrijf.
Maar van Bruce weet ik het nog steeds niet en ik ben het nog niet kwijt.
Daar sta je dan in Tulsa. Doe je de moteldeur dicht voor de neus van Bruce en zeg je zoek een ander? Dat zou wellicht het verstandigste zijn geweest.
Is dit verhaal waar en moet ik de barmhartige samaritaan in Oklahoma zijn of wordt ik hier kunstig getild? Wat nu. Bruce ziet er goeiig uit en het voelt niet slecht Maar toch. Dit is de USA man en daar gebeuren dingen! Ik wil dit helemaal niet natuurlijk maar wat te doen?
Ik zeg geen geld te hebben en te moet pinnen. Geen probleem de ATM is in de buurt! Ik stuur hem even weg en denk na om me te bezinnen.
Een dochter die in het Hill Crest Hospital ligt die niet geopereerd kan worden omdat er $ 600 ontbreken: moet ik dan niet wat doen? Of ben ik een naïeve provinciaal? Vertelt Bruce dit verhaal elke dag aan een verre rijke vreemdeling met een dure Chevrolet Equinox renta car.?
Ik bedenk me: "Can we go to the Hill crest? I wanna see the girl?"
Hij kijkt me wat verwonderd aan en aarzelt. "Yes we can go".
Hij gaat z'n auto halen want hij wil niet dat ik rij met een borrel op.
Weer denk ik wat doe ik eigenlijk? Stap ik in die auto? Waar brengt ie me? Maar ik doe het toch maar en we rijden zwijgend een stuk naar het westen dan slaat hij ineens af naar een parkeer plaats maar niet van het ziekenhuis.
"What is this?" "'The ATM!"
Ik voel nattigheid. Ik was met hem op weg naar het hospitaal en niet naar de ATM. "Sorry Bruce I wanna see the girl first and my credit card is in the hotel". Hij pruttelt wat maar we rijden verder en even later zijn we in de P garage van het Hillcrest hospital en gaan omhoog naar de 10de.
"I'm gonna find a nurse."
Ik kijk uit over Tulsa en Pitney is in m'n hoofd Iets verderop staat het Philbrook museum tussen de bomen waar ik een uurtje eerder nog was, onkundig van Bruce of van een dochter. Is dit een hoax.? In ieder geval is het armoede die je vindingrijk maakt.
Bruce komt even later terug maar geen nurse en ook geen arts die geld wil? "She is already in surgery, will you wait?"
"No sir. No girl no money! Will you please take me back to the Desert Hill?" Zwijgend rijdt hij me terug en gelukkig in 1 rechte lijn nr het motel.
Een reactie posten