Gisteren de eerste étappe van het Pieterpad gelopen. Met de bus van 7.14 uur naar Utrecht en dan met de trein naar Winsum. Daar stond de bus naar Leens al te wachten; deze zou ons naar Pieterburen brengen. De treinrit naar dit meest noordelijk deel van ons land (afgezien van de waddeneilanden) is al prachtig vanwege de weidse verten. Ik weet nog toen ik in januari 1974 voor het verrichten van m'n militaire dienstplicht naar de kazerne in Appingedam moest; uiteraard ook via één van deze noordelijke lijntjes. Ik dacht, als Amsterdamse stadsjongen werkelijk dat we regelrecht het moeras in zouden rijde; alles groen en sompig, er kwam naar mijn gevoel geen eind aan. Maar nu, 36 jaren verder geniet ik van deze rust en de prachtige verten. Met de gemoedelijke buschauffeur raakten we in gesprek over de schoonheid van dit landschap en dat Nederland in de zomermaanden eigenlijk zo mooi is dat je niet naar het buitenland hoeft. Zijn dochter had al klagend gebeld vanuit Zuid Frankrijk dat het zo ondraaglijk heet was dat ze tot niks kwam. Tja, je kunt daar beter in mei naar toe gaan, dan is het er net zo mooi als in NL in de zomermaanden. Maar enfin, we kwamen na een korte maar fraaie busrit in Pieterburen. Leuk plaatsje met een molen. Natuurlijk een kopje koffie met een plak Groninger koek en daarna op pad. Het was lekker zonnig weer geworden na de geweldige bui in Groningen van een dag eerder. Daar was niets meer van te zien eigenlijk. Het Pieterpad is op zich niet zo fraai uitgezocht destijds door de pionierende dames; het voert helaas vooral over asfalt en je hebt dus voortdurend last van auto's. Dat valt in het eerste stuk wel mee want daar rijdt vrijwel niets, maar verderop is het gewoon niet leuk meer. Maar, de omgeving is uniek voor NL. Uitzichten, korenvelden, waterpartijen, het is een palet van schoonheid. Groningen is feitelijk net zo'n waterrijke provincie als Friesland, maar het heeft merkwaardig genoeg niet zo die naam. Vanouds was het land aan alle kanten doorsneden door kleine zee-armen, ik meen Maren geheten. En dat zijn nu leuke vaarten om te kanoën. Het Reitdiep is daar bijvoorbeeld heel geschikt voor.
Maar ik dwaal af. Het Pieterpad voert door het dorp Eenrum dat als een pareltje met haar prachtige kerkje en mooie huizen in het Groningse landschap wacht op de reiziger. We werden verwelkomd door een verkooppunt van zelf gemaakte aardbeienjam en even verderop door iemand die zo vriendelijk was om zijn overschot aan kersen voor niets aan de wandelaar aan te bieden. We hebben op zijn aandringen zelfs drie zakjes meegenomen van, wat later bleek, de lekkerste kersen die we dit jaar hebben gegeten uit verschillende boomgaarden. Weer verder en vrij snel kwamen we in Winsum, een leuk maar verder niet zo bijzonder dorp maar wel met een NS station. Overigens is het OV in dit zeer dunbevolkte gebied prima, zeker op werkdagen. Verschillende uursdiensten vanuit Winsum maken het gebied zeer goed bereikbaar.
In Winsum naar een slager gezocht en jawel, een jonge slager die heerlijke zelfgemaakte Groninger worst had: "met kruidnagelen", verzekerde hij ons. Vijf stuks gekocht en er heerlijk van gesmikkeld. Zelf slachten deed hij niet meer: "dat betekent veel administratie en het kost je gewoon zo ontzettend veel extra aan keuringen, dat het je niets oplevert". Zo gaat kwaliteit naar de bliksem helaas.
Heerlijke dag gehad! Dank aan de vriendelijke Groningers en aan de NS die haar handen vol had aan de inhuldiging van "Oranje" in Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten