Zondagmorgen 4 juli; ik sta nog wat spek uit te bakken dat ik vorige week zaterdag in Monschau heb gekocht; de heerlijke geuren stijgen op. Het was de afgelopen nacht zwoel, de ramen en deuren staan tegen elkaar open. De met sla en andere groenten gevulde bakken staan uitbundig te groeien op het balkon. Daar hoor ik een onbekend geluid in het trappenhuis; net een hond, een vuvuzela misschien? Boterham afgesneden en daarbij bijna gewond door een vallend broodmes dat vlak naast mijn blote voet op de grond terecht kwam. Eitje over het spek, kopje koffie in de magnetron. En daar hoor ik weer dat geluid en nu met openende voordeur. Even kijken op het balkon wat het nu precies is. Het zijn drie nog heel jonge kinderen die verwachtingsvol de deur uitkomen en naar een reeds met de achterbak open staande blauwe auto rennen. Ze springen eromheen zoals alleen heel kleine kinderen dat doen: verwachtingsvol, vrolijk en eensgezind.
Ik ben nu in de leeftijd dat je eigen kinderen hun kinderwens gaan voelen of zelfs concretiseren; de kinderen van je kennissen, broers en (schoon)zussen overkomt het zelfde Gisteren nog sprak ik bij een familiebijeenkomst een man van midden twintig die wel wilde maar nu nog niet en z'n geliefde wilde dat misschien wel. Middenin de carrière, nog van alles te beleven. Soms peins ik zelf ook wel eens over de vraag of dat nu echt wel je levensvervulling moet zijn om kinderen te "nemen" (wat een vreselijke uitdrukking vind ik dat toch!). Van kinderloze echtparen van mijn leeftijd weet ik van nabij dat hun leven ook bijzonder prettig is; wat minder ups en downs wellicht; wat meer tijd voor "andere dingen", wat dat dan ook moge zijn. Maar een slecht leven is dat toch zeker niet.
Maar zodra je dat weer eens ziet als jongere oudere, die vreugdevolle gezichten, die levensverwachting die eruit straalt, de warme gevoelens die dat bij je opwekt als jonge vader, dan realiseer je weer in de volle betekenis van het woord: dit is de vreugde van het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten