Vorig jaar werd op goede vrijdag een bijzondere uitvoering van de Mattheus passion van Johann Sebastian Bach uitgezonden op TV. De zangers zongen niet uitdrukkingsloos en rechtop hun partij te zingen, nee, met name het koor zong alsof de zangers ook werkelijk deelnamen aan het proces waarbij Jezus uiteindelijk wordt gekruisigd.
De Mattheus passion van Bach beschouw ik als één der mooiste, eigenlijk wel als de emotioneel meest treffende muziek. Natuurlijk is dat heel persoonlijk, maar ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben. Daarin speelt natuurlijk de bekendheid, de volkomen doortrokkenheid in onze westerse cultuur van het verhaal van de alles overtreffende liefde waarin Jezus zijn leven geeft voor de zonden der mensheid, een doorslaggevende rol. Meerdere malen heb ik als koorlid de Mattheus mogen zingen en steeds waren er mensen in het publiek die tot tranen waren geroerd. En bij de betreffende uitvoering, op TV nog wel! zat ik met biggelende tranen over mijn wangen, dus buitengewoon geroerd te kijken. Hoezo agnost? Bij "The passion of the christ", een heel bijzondere waarschijnlijk behoorlijk natuurgetrouwe film, had ik die emotie veel minder. Deze film was toch vooral gekenmerkt door wreedheid, die overigens in de Romeinse tijd waarschijnlijk wel normaal was, maar mij toch als storend overkwam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten