Max

Vanmiddag zag ik tijdens mijn fietstocht een weiland, speciaal om honden uit te laten. Het deed me denken aan m'n kinderjaren, aan Max, een herder die het niet kon laten om achter iedere passerende auto aan te hollen, al blaffend en proberend om in de banden te bijten. Hij liep, zoals alle honden in die tijd, gewoon de hele dag los buiten, ook in Amsterdam Slotermeer waar ik toen woonde. En moet je nagaan, in die tijd alle auto's achterna hollen. Dat gebeurde niet eens ieder uur; een auto was toen nog redelijk bijzonder. Je kon als kinderen gewoon stoepranden met een bal en verstoppertje spelen zonder dat je steeds op auto's hoefde te letten. Onze buren hadden later ook een hond, Rommy, die was altijd op stap en kwam soms gewoon een nacht niet naar huis. En Sjennie, de hond van verderop die gek was op m'n jongste broer; die tilde gewoon met z'n neus de brievenbus open zodat je hoorde dat ze voor de deur stond. En dan nu, een bordje: honden losloop gebied?! Alles lijkt wel gecompartimentaliseerd. Ook kinderen spelen in een afgezonderd hok met een paar kunststof speelapparaten. Toen ik 9 jaar oud was liep ik op woensdagmiddag met m'n vriend Fred van Maanen van Amsterdam Slotermeer, via Sloterdijk, toen nog een dorpje, naar m'n grootouders in Zaandam. Dwars door het opgespoten gebied dat later industrie terrein werd bij de Amsterdamse haven. Dat was toen heel gewoon; niks ongeruste ouders. Tja, dat waren die nu zo verfoeide vijftiger jaren, van voor de ruilverkaveling en voordat de auto het straatbeeld ging domineren en voordat TV en opgewonden nieuwsgaring de ouders gek maakten van ongerustheid voor van alles en nog wat. De koeien stonden nog gewoon in de wei en hadden horens en de melkboer en de bakker kwamen aan de deur. Niks mis mee!