Geert Mak schreef zijn onvolprezen "In Europa"; Mario Vargas Llosa schreef het onlangs door mij geleende "Mijn Zuid Amerika". Van enige parallel is zeker sprake. Maar het gaat mij hier om wat ik met deze boeken heb gedaan. Het vinden van een mij onbekende schrijver vormt een soort speurtocht waarin ik mij graag laat leiden door anderen. Dat zijn vaak vrienden of andere gelijk gestemden, waaronder intellectuele schrijvers als Mak en Vargas. Zo heeft Geert Mak mij ertoe gebracht om vele van de door hem aangehaalde boeken te doen lezen en heb ik o.a. Joseph Rott, niet te verwarren met de Amerikaanse Philip Rott ontdekt.
Maar inmiddels heb ik ook het eerste boek gelezen dat door Vargas wordt aangehaald en wel een boek van zijn eigen hand: "De geesten van de Andes". Voorheen kende ik toch vooral de wat ludieke, hilarische boeken van Garcia Marques en van Isabel Allende, twee Zuid-Amerikaanse schrijvers. Maar nu een boek dat ingaat op de kern van het Zuid-Amerikaanse Peru met haar Indiaanse en Spaanse wortels. Met haar revolutionaire bewegingen; in dit boek is het de in onze tijd ooit actieve maoïstische beweging "Sendero Luminosa", oftewel "Lichtend Pad". Je las daar wel van, maar nu heb ik toch pas een idee wat deze krankzinnige beweging voor zo'n land moet hebben betekend. Het boek "De geesten van de Andes" is bloed doortrokken en vermengd met het Indiaans verleden: de geesten van de bergen, verder types die het gemunt hebben op menselijk vet, perverse sexualiteit, noem maar op en je vindt het terug in dit levendige boek. Uiteindelijk speelt zelfs kannibalisme een rol in de ontknoping.
Leuk zoals hij een knipoog doet naar de klassieken; Dionisios is de naam van een perverse kroegbaas die samen met zijn heksachtige echtgenote een soort orgiën doet plaatsvinden, waarvan vooral drinken maar zelfs de dood onderdeel uitmaakt. En ook een parallel met het Labyrinth van de Knossos alleen wordt er geen draad afgewikkeld maar schijt iemand zich een reukspoor zodat hij uiteindelijk de weg terug uit een stikdonkere grot kan terugvinden met zijn overgedimensioneerde neus. Grappig!
Het meeste indruk maakte toch wel de parallel die je ziet tussen de revolutionaire acties van Sendero en wat beschreven wordt in Goelag archipel van Solsjenitzyn en in de verslagen die je leest over het willekeurig oppakken van "verraders" in Hitler-Duitsland. Afgrijselijk om in zo'n atmosfeer een normaal bestaan proberen te leven. Ik heb het boek in één adem uitgelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten