Ontmoeting op de Noordeloose kaai

Vrijdag 16 juli hebben Roos en ik de prachtige étappe van Nieuwpoort naar Ameide (Oeverloperpad) door de Alblasserwaard opnieuw gelopen, althans voor mij opnieuw, want ik liep deze prachtige étappe eerder op woensdag 7 juli, de dag van Nederland tegen Uruguay! De route gaat voor het grootste deel over graskades. De eerste stukken leken eigenlijk nauwelijks belopen dus hadden we het idee dat we de eersten waren deze dag. Echter, het dagboekje van Arie van Wijk, de bewoner van het klein paradijsje bij de watermolen meldde al 6 personen die ons deze dag waren voorgegaan. Gelukkig wordt het pad dus veel belopen. We waren weer onder de indruk van de schoonheid van de Alblasserwaard en de toegankelijkheid voor de wandelaar. Maar de natuurwaarde is ook groot. Zo vonden we een stuk raat van een wespennest en ook een merkwaardige structuur als een soort zak met daarin verpoppende rupsen. De week tevoren had ik deze structuur ook gezien en toen zaten er honderden rupsen in die gezamenlijk een cocon van zijde hadden gemaakt. Nu bewoog zich niets meer.
Op de Blog van vorige week had ik aangegeven dat er onderweg een grote populier stond met daarbij een bordje waarop een boodschap stond over deze grote boom. De oplossing van dit raadsel zou Roos nu kunnen brengen! We dachten dat we mede-wandelaars zouden tegenkomen; drie dames en een heer stonden bij de grote populier en vroegen of we een foto van hen wilden maken. Zij waren niet de wandeling aan het maken maar kwamen voor het plekje. "Bent u Arie?", vroeg ik, hetgeen bevestigd was. Maar niet Arie van Wijk, de man van het dagboekje maar Arie Slob. Het plekje van de boom kende hij vanuit zijn jeugd; zijn ouders hadden de boerderij hier tegenover. Zijn broer was de belhamel die ooit de boom onverkoopbaar had gemaakt. Leuk verhaal had Arie daar over.

A sentimental journey

The three ladies came from Canada and were here to see the place where the father of one of them had spent his military service during World War II. So he risked his life for our freedom for which we all have to be gratefull. That's what I tried to express at least during this short meeting in the middle of nowhere at the Noordeloose kaai, the place where her father has been 65 years ago. A short impressive meeting like ships that pass in the night.