Symfonie van de waanzin

Kan nog gekker. Bladblazen terwijl er
nauwelijks iets ligt?!

Eerst dacht ik dat er een boom werd omgezaagd. Na de koffie bij Roos gedronken te hebben reed ik op de fiets naar mijn flatje. Bij het passeren van het flatgebouw naast het mijne hoorde ik het akelige geluid van wat ik dacht een stel kettingzagen. Motorgeraas en dat doordringende geluid. Maar bij nader horen realiseerde ik mij dat de herfst was aangebroken en dat dus de tijd van de bladblazers was aangebroken; in de tuinen (sic) werden de gevallen bladeren kennelijk verwijderd. Voor mij is dat als natuurliefhebber en relatieve deskundige zo'n gotspe; de producten van de natuur beschouwen als afval alsof het verpakkingsplastic is terwijl het voor de grond, voor het bodemleven zo belangrijk is.
En dan sta ik in mijn keuken appels te schillen; valappels die ik gisteren langs de weg heb gekocht; een enorme zak vol voor een euro; ook een (af)valproduct? Natuurlijk heb ik Roos  de helft van de appels gegeven. En dan hoor je tijdens het zo ontspannende karweitje van het schillen dat krankzinnige geraas uit de verte van wel drie van die bladblazers. Het lied  op gedicht van Rückert "Ich bin der Welt abhanden gekommen" van Gustav Mahler speelde door mijn hoofd; ik moest denken aan Geert Mak die over een bezoek aan de VS beschrijft hoe er in "dat land van de toekomst" een ware oorlog is uitgebroken tussen de (Mexicaanse) bladblazende tuinlieden; samen met het voortdurende gedreun van airconditioners gruwde hij van de herrie. Ik beschouw dit alles als de symfonie van de waanzin.