Autokatalytische kringprocessen

In stille bewondering voor een vitrine met stenen werktuigen
in dit geval van Neanderthaler mensen

In mijn Blog van gisteren heb ik in grove lijnen beschreven hoe ik mij - na jaren van denkarbeid en het lezen van vlgs mij relevante literatuur - voorstel dat de primitieve voorstadia van de levensprocessen, de autokatalytische kringprocessen zijn voortgekomen; door emergentie van het dissipatieve systeem dat wordt gedreven door de chemo-potentiële energie van het complexe mengsel van alle elementen in de vorm van het oververhitte sterrenplasma. Dat proces vindt plaats zodra afkoeling plaats vindt; hoeft dus niet pas op gang te komen als er sprake is van planeetvorming, zoals meestal wordt gedacht. De afkoeling vormt merkwaardig genoeg de drijvende kracht achter dit proces. Het pré-biotisch leven is dus al op gang gekomen als de planeet aarde zich vormt. Overigens heb ik geen idee hoe ik me dat visueel moet voorstellen. Allemaal chemische processen die afhankelijk van concentratieverschillen door elkaar heen plaatsvinden, die zich weer met elkaar versmelten tot groter complexiteit, zich verder ontwikkelen, voortdurend veranderen, net als de biologische natuur, maar dan op moleculair niveau. De processen die het meest "succesvol" zijn zullen de overhand krijgen; bij de autokatalyse vindt de vorming van product plaats dat al dan niet wordt opgenomen in een ander proces. De uiteindelijke "einproducten" vinden we wellicht terug in de vorm van oergesteenten, ertsen die vaak zelfs voor een chemicus de meest wonderlijke samenstellingen hebben waarvan ik me hardop afvraag hoe die zonder katalysator gevormd hadden moeten worden.
Eén van die gesteenten, apatiet, een vorm van calciumfosfaat komt ook voor in de botten en tanden van de huidige organismen. In mijn volgend blog postuleer ik dat dit een spoor is van de autokatalytische kringprocessen uit het anorganisch verleden.
Wanneer ik dan ook voor een vitrine sta met prachtige ertsen met daarbij hun chemische samenstelling op een verklaringsbordje heb ik een vergelijkbaar gevoel als wanneer ik naar de stenen werktuigen sta te kijken van onze voorlopers in de steentijd; onze voorouders; bij die gesteenten wel heel erg lang geleden.