Gedenkteken te Rhoon |
Ondanks dat ik me had voorgenomen om voorlopig geen oorlogsboeken meer te lezen heb ik na het boek "Oorlog en terpentijn" nu ook dit boek weer in één adem uitgelezen. Het blijft toch wel een huiveringwekkend maar ook fascinerend onderwerp.
Het boek heeft veel weg van "De aanslag" van Harry Mülisch. Dat laatste boek is wel beter geschreven maar duidelijk fictie terwijl Jan Brokken over de realiteit schrijft. Hij doet dat vaak wel zo uitgebreid en met zo veel overbodige détails dat ik me weer heb overgeleverd aan het alinea lezen, oftewel het lezen van iedere eerste zin van een alinea totdat de clue van het verhaal je niet meer duidelijk is. Bij Jan Brokken kun je dat hoofdstukken lang volhouden zonder probleem met de verhaallijn voor zover die er al is. Ik beschreef Jan Brokken dan ook al eens eerder als een exponent van "het nieuwe schrijven".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten