Dit boek van Stefan Hertmans heeft mij diep aangegrepen; hoeveel tegenspoed, gecompenseerd door persoonlijke moed kan een mens verdragen? Het boek is geschreven op basis van een verslag, een aantal schriften met tekst die om die reden waren volgeschreven en nagelaten door de grootvader van Stefan: zijn eigen levensverhaal en dat van zijn ouders. Schrijnend de armoedige jeugd rond de eeuwwisseling van 19e en 20e eeuw; roerend het verhaal hoe de overgrootouders elkaar hebben gevonden en hartverscheurend hoe ze elkaar door het ingrijpen van de dood ook weer moesten los laten. Dan WO I. Mijn vriend Dick had terecht geaarzeld om mij dit boek ter lezing aan te raden, gezien mijn oververzadiging met oorlogsboeken, maar het thema is zo overweldigend dat ik er niet aan schijn te kunnen ontkomen.
De grootvader is zonder meer te beschrijven als een held zoals hij zich door het leven slaat maar zeker zoals hij moed vertoont tijdens deze walgelijke loopgravenoorlog, maar ook in de liefde.
Alles lijkt hem wel te moeten worden afgenomen en toch verliest deze man niet de levensmoed. Ronduit roerend vind ik verschillende passages in het boek vooral wanneer de liefde wordt beschreven, de liefde die deze stoere man zo bijzonder weinig heeft mogen savoureren. De schrijver Hertmans verpakt het levensverhaal van zijn grootvader op onnavolgbare wijze: een heel bijzondere romanschrijver ben ik van mening.
Ik moet Dick bedanken voor zijn leesadvies. Een aanrader!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten