Dit boek van Howard Goodall verschaft mij een inzicht in het ontstaan van muziek zoals ik niet voor mogelijk heb gehouden. Voor mij is muziek net zoiets als eten en drinken; een commodity for living. De ontwikkeling van de muziek en het instrumentarium, het notenschrift, de meerstemmigheid was voor mij toch meer iets mistigs waarover ik af en toe iets vernam van Roos die jaren aan een conservatorium les heeft genoten en van Dick die wezenloos veel muziek bezat waarvan hij mij altijd ruimschoots heeft laten meegenieten. Van nature ben ik behoorlijk om niet te zeggen heel muzikaal, maar ik had niet zo gek veel kennis en mijn smaak was nogal beperkt. Daar heeft Dick aan getrokken; dankzij hem heb ik in mijn dertiger jaren kennis gemaakt met klassieke muziek in de volle breedte; later ook van de renaissance muziek en de barok. Tja, zelfs Bach heb ik moeten leren kennen; ik kan het zelf nauwelijks geloven. Het was meer hap snap in het verleden. Langspeelplaten die bij toeval mijn pad kruisten kende ik van buiten; eenmalig gehoorde muziek bleef volledig hangen. Maar toen Dick mij in het Vredenburg de Mattheus van Johann Sebastian liet horen gingen m'n nekharen omhoog staan: als direct uit de hemel.
En de hele voorgeschiedenis staat in de eerste vijftig pagina's van dit hier genoemde boek. Na "Oorlog en Terpentijn" weer zo'n dwangmatig te lezen boek vrees ik.
Door gebruik te maken van Youtube kun je alle muziek die wordt genoemd ook daadwerkelijk beluisteren; zo kwam ik een juweeltje tegen, het
In dulci jubilo. Maar nog veel meer, waaronder
een grappig stuk, gecomponeerd door de bloeddorstige Henry VIII, koning van Engeland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten