Ter ere van Hélène

Silhouet van een museumzaal van buiten af gefotografeerd. Levenswerk van Hélène Kröller-Müller

Prachtige sculptuur van Schlemmer

In de Elsevier las ik iets over de soldaat van Oranje, Eric Hazelhof. Ik wilde wel eens wat meer weten over deze meneer en scharrelde wat met Google. Hij was intiem bevriend geweest met de schavuit van Oranje, beter bekend als "de prins", vlijmscherp gefileerd door onze Annejet. Maar er is een prijs naar Hazelhof genoemd, een prijs voor de beste biografie per twee jaar. En die prijs was uitgereikt voor een biografie over Hélène Kröller-Müller, de mecenas die ons het museum pareltje op de Veluwe heeft geschonken. Natuurlijk had ik deze biografie direct bij de bieb besteld en woensdag kon ik hem al ophalen. Gisteravond in bed direct begonnen met er iets in te lezen; geweldige vrouw! Daarom kon ik het niet laten om vandaag haar collectie te gaan bekijken op de Veluwe. Eigenlijk was ik wat laat van huis gegaan. Met de trein van 10.43 naar Utrecht, Intercity naar Ede-Wageningen, bus 108 en bus 106. Om ongeveer 12.00 uur was ik op plek van bestemming; dat rustieke museum temidden van de prachtige natuur van het nationaal park de hoge Veluwe, ooit ook bezit van de heer en mevrouw Kröller-Müller. Fijn dat het zo behouden is gebleven. Dankzij de hoge toegangsprijzen van het park kan het goed onderhouden worden; het bezoekersaantal wordt vast flink opgedreven door de aanwezigheid van het museum, hoewel er mensen zijn die wel naar het park, maar niet naar het museum gaan! "Zonde van de tijd", zei Ab bij een eerder bezoek dit jaar aan het park.

Prachtig sculptuur in de tuin, een toreador in actie

Het was vandaag een regenachtige dag; er waren maar heel weinig bezoekers; ik kon zo lang ik maar wilde ongestoord naar "De aardappeleters" kijken; een schilderij waar altijd mensen voor staan. Ook de zonnebloemen en welk ander schilderij dan ook kon ik rustig bekijken; dat was toch wel genieten hoor. Die prachtige Monets en Renoirs, Seurats; wat heb ik genoten vandaag. Er hing ook 1 Manet; van Toulouse Lautrec heb ik niets gevonden en ook het schilderij met de stoomtrein in het verstilde landschap kon ik niet vinden. Op de plek waar het normaal hangt, hing nu iets anders. Een daarnaar gevraagde suppoost liep mee en kon ook niet anders concluderen dan dat het waarschijnlijk op reis was of in het depot lag of anderzins.
Ook hier weer enkele zalen met hypermoderne kunst, "minimal art" geheten. Ik moet bekennen dat ik daar toch steeds meer waardering voor op kan brengen; het hoeft allemaal niet naturalistisch-figuratief te zijn, dat zijn de impressionisten ook niet altijd; een innerlijke schoonheid kan ook uitgaan van een sculptuur zonder direct herkenbare vorm, zelfs van gerangschikte vormen in een grote zaal. Ook daar stond ik in m'n eentje voor een enorm grote expositie in een grote zaal. Toch wel genieten hoor op zo'n rustig moment.
Op de terugweg weer geboeid in de biografie zitten lezen. Die Anton Kröller was een geweldige zakenman die keihard werkend het fundament bij elkaar heeft gebracht om deze verzameling aan te leggen. Ik ga nu weer snel verder lezen!

En natuurlijk meneer Jacques van Wenckebach