De laatste etappe

Een mooi vennetje aan het Friese Woudenpad. Lag wel
in Overijssel; Friesland heeft zuks niet.

De weersvoorspelling voor vandaag was vreselijk; veel regen en storm, voor mij reden om Korneel voor te stellen om de laatste etappe van het Friese Woudenpad maar een weekje uit te stellen. Daar wilde hij (achteraf geheel terecht) niets van weten en maar goed ook want het werd prachtig weer. Was het de dag tevoren wel droog maar de hele dag mistig geweest tijdens de wandeling met Huib bij Vorden, daar was het vandaag de hele dag zonnig.
We begonnen alweer vroeg in Wilhelminaoord en liepen op de GPS - Korneel heeft zelfs zijn boekje niet tevoorschijn gehaald - en de tekens naar Steenwijk.
Aldaar aangekomen zag ik het logo van Bever Sport. Korneel zou mij adviseren en zo stond ik bij Beversport Steenwijk en heb ik mij een prachtige winterwandeljas aangeschaft en een nieuwe rugzak alsmede een drietal paar sokken; een hele investering, maar ik kon direct de oude winterjas die nog van mijn vader was geweest alsmede de volkomen versleten rugzak achter laten in de winkel.
Vervolgens naar Steenwijk alwaar we de dames zouden ontmoeten; de laatste etappe zouden we afsluiten met een etentje en een wederzijdse kennismaking met onze dames. Roos was een uur eerder dan ze van plan was en zo liepen we nog wat door Steenwijk; het Hildo Krop museum is hier gevestigd; wil ik een keer bezoeken. Hildo Krop, de beeldhouwer van de marxistische tuinkabouters in Amsterdam, aldus Jan Wolkers (zie Turks fruit).
Korneel had intussen zijn dame van de trein gehaald en we maakten kennis in het restaurant "De heren van de Rechter" in Steenwijk, onlangs heropend na een brand. Gezellig wat gedronken en vervolgens ook gedineerd. Merkwaardig restaurant; een poeha-restaurant zou ik het willen noemen; enorme borden met kleine gerechtjes die helaas niet bijzonder van smaak waren, in tegendeel. Een enorme afstap waar iedereen zijn of haar nek over dreigde te breken verhoogde het zotheidsgehalte. Nou ja, het was een gezellige kennismaking en daar ging het om.
De thuisreis liep niet vlekkeloos; een tragisch ongeval, op station Harderwijk naar later bleek. Gelukkig was er een automobilist zo vriendelijk om ons van station Nunspeet, waar we waren gestrand naar station Harderwijk te brengen (waar we geconfronteerd werden met het ongeval; bijzonder luguber) alwaar we de bus naar Nijkerk namen en toen weer verder met de trein.
Nog een borrel en slapen. Ik was zo verschrikkelijk moe dat ik de slaap maar moeilijk kon vatten.
De volgende dag met Cyria naar de tentoonstelling over Carthago in Leiden geweest; zeker de moeite waard!