De zeer bekende science fiction schrijver Isaac Asimov was net als ik biochemicus, vandaar mijn grappig bedoelde titel van deze eerste Blog van het jaar 2015. Afgelopen oktober heb ik op de jaarlijkse bazar van de WVT voor enkele euro's en het goede doel een boek van hem gekocht met de omineuze titel: "Fatale wereldrampen". Echte lectuur om even voor het slapen gaan een paar bladzijden te lezen; niet alle hoofdstukken even interessant, maar toch ....
Het is niet zo verrassend dat vrijwel alles wat in dit boek wordt genoemd voor mij bekend was; de toekomst van de wereld is al sinds de zeventiger jaren een interessegebied van mij; milieuproblematiek, bevolkingsproblematiek, de dreiging van een nucleaire oorlog, maar ook (on)mogelijke bedreigingen vanuit het heelal zijn mij niet vreemd.
Maar de wereldklimaatcycli, zoals die ook worden beschreven in het boek van Westbroek door de stand van de aardas en de wisselende afstand van de aarde tot de zon, vormen deel van de oorzaak van de ijstijden. Nieuw voor mij was dat ook de positie van de aardschollen daarin waarschijnlijk een belangrijke rol spelen. Binnen 50.000 jaar mogen we een ijstijd verwachten; dat is nog een aanzienlijke tijd en die zou nog niet eens tot een ramp leiden aldus Isaac.
Maar de belangrijkste bedreiging die Asimov noemt is toch wel de overbevolking; de tijd dat de aarde niet meer in staat is, hoe "wij" haar ook uitbuiten om alle mensen te voeden. De vergelijking met een bacteriecultuur dringt zich bij mij op; die groeit maar door tot er geen voedsel meer is en stert dan af. Of zo'n geëutrofieerde sloot zoals je die in de zestiger jaren vaak zag; een stinkende groene - of zelfs blauwe drab waarin nauwelijks meer iets kon leven. Dat moeten we als denkende soort toch niet laten gebeuren.
In China hebben de machthebbers o.l.v. de partijsecretaris Deng destijds het bevolkingsroer krachtig omgegooid: de éénkindspolitiek die energiek en onder dwang werd doorgevoerd. Heeft het enorme land van de ondergang behoed en heeft geleid tot een bloeiende economie i.p.v. hongersnood. Het werd en wordt beschouwd als een draconische maatregel, maar wie weet iets beters of denken we collectief: "après moi le déluge".
Het is niet zo verrassend dat vrijwel alles wat in dit boek wordt genoemd voor mij bekend was; de toekomst van de wereld is al sinds de zeventiger jaren een interessegebied van mij; milieuproblematiek, bevolkingsproblematiek, de dreiging van een nucleaire oorlog, maar ook (on)mogelijke bedreigingen vanuit het heelal zijn mij niet vreemd.
Maar de wereldklimaatcycli, zoals die ook worden beschreven in het boek van Westbroek door de stand van de aardas en de wisselende afstand van de aarde tot de zon, vormen deel van de oorzaak van de ijstijden. Nieuw voor mij was dat ook de positie van de aardschollen daarin waarschijnlijk een belangrijke rol spelen. Binnen 50.000 jaar mogen we een ijstijd verwachten; dat is nog een aanzienlijke tijd en die zou nog niet eens tot een ramp leiden aldus Isaac.
Maar de belangrijkste bedreiging die Asimov noemt is toch wel de overbevolking; de tijd dat de aarde niet meer in staat is, hoe "wij" haar ook uitbuiten om alle mensen te voeden. De vergelijking met een bacteriecultuur dringt zich bij mij op; die groeit maar door tot er geen voedsel meer is en stert dan af. Of zo'n geëutrofieerde sloot zoals je die in de zestiger jaren vaak zag; een stinkende groene - of zelfs blauwe drab waarin nauwelijks meer iets kon leven. Dat moeten we als denkende soort toch niet laten gebeuren.
In China hebben de machthebbers o.l.v. de partijsecretaris Deng destijds het bevolkingsroer krachtig omgegooid: de éénkindspolitiek die energiek en onder dwang werd doorgevoerd. Heeft het enorme land van de ondergang behoed en heeft geleid tot een bloeiende economie i.p.v. hongersnood. Het werd en wordt beschouwd als een draconische maatregel, maar wie weet iets beters of denken we collectief: "après moi le déluge".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten