Zo veel stijlen?!

Een schilderij van Watteau uit Dresden. Vond ik de mooiste.

Vandaag met Roos naar het museum in Groningen geweest, naar de tentoonstelling van schilderijen uit de Gemälde Galerie van Dresden. Knap hoor zoals dit museum elke keer weer exposities weet te organiseren die het zeer de moeite waard maken om de reis naar het noorden te maken. Nu doen wij dit gemakkelijk, zeker wanneer we een goed boek te lezen hebben en het somber, regenachtig weer is zoals vandaag.
Laat opgestaan, maar tegen half elf zei Roos: "laten we de trein van 12.00 uur nemen en naar Groningen gaan". Eerlijk gezegd dacht ik dat het haar vooral om een etentje bij de volgende toko van ons lijstje zou gaan, maar nee, het primaat lag bij het boek dat ze wilde uitlezen en de tentoonstelling in het Groninger museum.
We haden ruim de tijd; ik heb eerst maar eens de afwas gedaan; was hard nodig. Toen naar het station. In de stoptrein naar Zwolle zat vrijwel geen mens; de Intercity naar Groningen was iets drukker, maar ik heb in die tijd heerlijk zitten lezen in de biografie over Hélène Kröller-Müller. Fascinerend hoe de samenstelster van deze biografie het leven en het denken van deze grande dame heeft geanalyseerd en beschreven; het boeit me geweldig. Die Kröllers zijn enorm invloedrijk geweest in het begin van de vorige eeuw en niet alleen op het gebied van de beeldende kunst, maar vooral ook politiek; had ik mij niet eerder gerealiseerd.

Een modern object

Maar het boek geeft mij vooral inzicht in de complexiteit van al die stijlen, al die exegeses van de betekenis van de kunst voor de beschouwer. Het is niet alleen de intrinsieke schoonheid van een kunstvoorwerp maar vooral wat het met de beschouwer doet.
De TT in Groningen vond ik fijn om te zien; niet spectaculair maar mooi. Gedegen werk, een Titiaan, een Rembrandt, een Rubens, een bijzonder fraaie Lievens. Een aantal stadsgezichten van Dresden en van Venetië. Het schilderij dat mij het meeste aansprak was van Watteau in de rococo stijl, "anders" dan Rotko zal ik maar zeggen.
Verderop in het gebouw was een uitgebreide TT van zeer moderne kunst die wij vol aandacht hebben bekeken en tot ons door hebben laten dringen. Een TT van schilderijen en porselein van een oud VOC handelaar die een onwaarschijnlijk kapitaal verdiende in de Oost.
Ook was er een uitgebreide expositie van de vaste collectie van het Groninger museum en die vond ik zeer de moeite waard. Veel strenge gezichten, portretten van Groningers met prachtige voornamen en afhankelijk van de tijdgeest schitterende haardossen. Maar ook verstilde beelden van de Groninger steden uit vervlogen tijden.

Het kleine poortje

Ik was erg onder de indruk van een klein schilderijtje, "het kleine poortje" geheten. Ik realiseerde me vanwege het boek van Hélène Kröller dat het toch vooral gaat om wat een kunstvoorwerp met je doet; dan merk ik dat ik vooral geniet van de schoonheid uit vervlogen tijden en dat ik geniet van het nostalgische gevoel, tegen licht verdriet aanschurkend gevoel van vergane schoonheid, althans waar het mijn genieten van de oude, figuratieve kunst betreft.
Het Groninger museum blijft de moeite waard; het is een verrassend en dynamisch podium voor de kunst.
Toen we het museum verlieten - het was inmiddels al 17.00 uur - waaide het verschrikkelijk en het regende pijpenstelen; snel naar huis dus. De volgende keer gaan we naar de toko. Nu eerst maar eens de vriezer leeg eten.