Vandaag weer een bloggie over mijn wetenschappelijke tijd als vervolg op de weefselkweek. Met de immunofluorescentietechniek kon je de veranderingen op de cellen in de weefselkweek zichtbaar maken. Wanneer je de cellen eerst gekweekt had op de bodem van schaaltjes dan zag je een prachtige uitgestrekte laag van cellen die, net als in weefselm keurig naast elkaar lagen. Als je deze cellen vervolgens bloot stelde aan het Herpes Simplex Virus (HSV) dan kon je eigenlijk al heel snel veranderingen op deze cellen aantonen. Razendsnel veranderde het celoppervlak van de cellen. Dat kon je aantonen met antiserum tegen het HSV dat je in konijnen kon maken door deze te infecteren. Konijnen werden niet ziek van HSV, noch van type 1, noch van type 2, maar ze vormden wel antistoffen. En die reageerden dan met die geïnfecteerde cellen en dat kon je dan weer met de immunofluorescentietechniek aantonen. Wanneer je wat langer wachtte dan rondden de cellen af, het Cyto Pathogeen Effect en lieten ze ook los van het glaasje.
Die snelle veranderingen aan het celoppervlak intrigeerden me en zetten me aan tot nader onderzoek.
De voorgeschiedenis weet ik niet meer, maar ik had een samenwerking met Gotze K. en Dick B. van de afdeling dermatologie van het AZVU; fijne kerels en een bijzonder leuke collegialiteit. Gotze maakte me attent op het stofje Concanavaline A (ConA), een lectine die met bepaalde suikergroepen reageert. En nu was het intrigerende dat de antigenen die door HSV werden geïnduceerd op het oppervlak van de geïnfecteerde cellen ook met ConA reageerden. En die antigenen die met ConA aantoonbaar waren verschenen eerder dan degene die je met het konijneantiserum kon aantonen.
Maar vooral die snelheid van verschijnen heeft me verbaasd; dat was een kwestie van enkele uren. Het virus gaat dus de cel in, gaat direct aan de gang in de cel die ongelooflijk veel groter is, neemt direct een stuk regie over zodat het celoppervlak van samenstelling verandert, ongetwijfeld ten gunste van het virus zelf, want de cel gaat uiteindelijk ook weer snel ten gronde.
Die snelle veranderingen aan het celoppervlak intrigeerden me en zetten me aan tot nader onderzoek.
De voorgeschiedenis weet ik niet meer, maar ik had een samenwerking met Gotze K. en Dick B. van de afdeling dermatologie van het AZVU; fijne kerels en een bijzonder leuke collegialiteit. Gotze maakte me attent op het stofje Concanavaline A (ConA), een lectine die met bepaalde suikergroepen reageert. En nu was het intrigerende dat de antigenen die door HSV werden geïnduceerd op het oppervlak van de geïnfecteerde cellen ook met ConA reageerden. En die antigenen die met ConA aantoonbaar waren verschenen eerder dan degene die je met het konijneantiserum kon aantonen.
Maar vooral die snelheid van verschijnen heeft me verbaasd; dat was een kwestie van enkele uren. Het virus gaat dus de cel in, gaat direct aan de gang in de cel die ongelooflijk veel groter is, neemt direct een stuk regie over zodat het celoppervlak van samenstelling verandert, ongetwijfeld ten gunste van het virus zelf, want de cel gaat uiteindelijk ook weer snel ten gronde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten