Destijds, ik spreek over de jaren 1971-1973, was ik eigenlijk maar een eenvoudige Amsterdamse jongen die toevallig goed kon leren. Ik sprak ongetwijfeld behoorlijk (plat) Amsterdams; ik had wel ontzettend veel gelezen en kende wel veel woorden, maar er waren er toch ook wel veel die mij ontgingen. Zo had ik bij het eindexamen van de HBS geen idee wat het woord "adequate" in het Engels betekende, laat staan in het NLs. Ook in het eerste jaar van m'n studie hoorde ik woorden die ik niet in het woordenboek kon vinden en waarvan ik geen idee had wat die betekenden: hydrofoob en hydrofiel weet ik nog.
En toen kwam ik aan die VU, temidden van oudere collegae die woorden gebruikten die volstrekt nieuw voor me waren: relevant en prematuur. Vooral mijn collega Hans, zijn achternaam zou ik niet meer weten maar volgens mij is hij later ook hoogleraar geworden (wie niet eigenlijk van vroeger?), gebruikte van die woorden tijdens de werkbespreking. Na verloop van tijd dacht ik toch wel te begrijpen wat die woorden betekenden en ik zou ze ook een keer gebruiken. Ik zie nog die verbaasde blik van Hans toen ik ze verkeerd om gebruikte, dus relevant ipv prematuur. Nu kan ik er geweldig om lachen en verbaas ik me hoe ik zo stom kon zijn; zoek het eerst op en gebruik ze pas als het echt van pas komt.
Jaren later heb ik een collega gehad die ook probeerde om woorden te gebruiken waarvan ze echt de betekenis niet goed kende; zij haalde consternatie en constipatie door elkaar en deed ook vaak iets op het juiste momentum. Op dat eerste heb ik haar gecorrigeerd; dat kan echt niet.
Hans niet, die keek slechts verbaasd, en terecht! Ik kan er nu om glimlachen.
En toen kwam ik aan die VU, temidden van oudere collegae die woorden gebruikten die volstrekt nieuw voor me waren: relevant en prematuur. Vooral mijn collega Hans, zijn achternaam zou ik niet meer weten maar volgens mij is hij later ook hoogleraar geworden (wie niet eigenlijk van vroeger?), gebruikte van die woorden tijdens de werkbespreking. Na verloop van tijd dacht ik toch wel te begrijpen wat die woorden betekenden en ik zou ze ook een keer gebruiken. Ik zie nog die verbaasde blik van Hans toen ik ze verkeerd om gebruikte, dus relevant ipv prematuur. Nu kan ik er geweldig om lachen en verbaas ik me hoe ik zo stom kon zijn; zoek het eerst op en gebruik ze pas als het echt van pas komt.
Jaren later heb ik een collega gehad die ook probeerde om woorden te gebruiken waarvan ze echt de betekenis niet goed kende; zij haalde consternatie en constipatie door elkaar en deed ook vaak iets op het juiste momentum. Op dat eerste heb ik haar gecorrigeerd; dat kan echt niet.
Hans niet, die keek slechts verbaasd, en terecht! Ik kan er nu om glimlachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten