... wou dat ik dat ook durfde

Vandaag weer met Korneel een etappe gelopen van het Friese Woudenpad en wel de laatste etappe die werkelijk door Friesland loopt; door de wouden is teveel gezegd. Het laatste stuk ging door Drenthe en in die laatste kilometers hebben we meer bos, heide en zelfs een vennetje gezien dan in alle etappes tot dusver, misschien met uitzondering van de omgeving van Beetsterzwaag. Neemt niet weg dat ik de kennismaking met het Friese landschap alleszins de moeite waard vond, net als die stukken van het Zuiderzeepad door Friesland.
Maar voordat we Friesland verlieten liepen we van Nijeberkoop door de weilanden en langs houtopslag over zandpaden en smalle schelpenfietspaadjes; op een zandpad kwamen we een prachtige paard en wagenstel tegen; Korneel vroeg of we een foto mochten nemen hetgeen de koetsier graag toestond; hij was terecht trots op zijn paard.
En zo liepen we verder, al koutend en wat al dies meer wat je zo als wandelaar met de omgeving uitwisselt, maar in een landelijke omgeving is dat alleszins gepermiteerd. Ik had namelijk weer stevig in de bonen gehapt en zelfs als ontbijt 'smorgens bonen gegeten.

Wij verlaten Friesland. Zie grenspaal.

Wat Korneel en mij toch primair bindt is onze liefde voor het wandelen in combinatie met onze genoeglijke herinneringen aan de militaire dienst, die Korneel beroepshalve vervuld heeft en ik slechts twee maanden feitelijk, maar waar ik wel met erg veel genoegen aan terug denk. Het is grappig hoe dit thema telkens weer opduikt in onze gedachtenwisseling. Zo sprak ik over mijn merkwaardige activiteit als officier van kazernepiket in een kazerne waar ik heg noch steg kende en ook geen instructie had gekregen. Op een keer had ik met een drietal soldaten de vlag gehesen en kennelijk niet hoog genoeg waarop de kazernecommandant mij vroeg waarom de vlag halfstok hing. Wat een bizarre wereld was dat voor mij als nauwelijks opgeleid vaandrig.
Maar al bonen-trompetterend liepen wij verder: "hier buiten is veel meer ruimte", was ons beider devies. Korneel vertelde in dit kader over een gebeurtenis in Libanon waar hij destijds actieve dienst deed binnen de vredesmacht. In die tijd was lang niet iedereen gewend aan het olijfolierijke, van specerijen en knoflook voorziene voedsel aldaar, met alle gevolgen van dien; niet echte diarrhea maar voorzichtigheid was geboden. Korneel had daar geen last meer van en blies 'smorgens zijn ochtendreveille, waarop zijn maat die nog gestrekt lag op het veldbed zei: "ik wou dat ik dat ook durfde". Terwijl ik dit schrijf zit ik nog te hikken van het lachen; wat een verhaal, maar wel toepasselijk. Mijn vader zou zeggen: "wie niet beter weet, lacht om een scheet", en ja, hij heeft ongetwijfeld gelijk, "I'm a vulgar guy", om maar eens de film "Amadeus" te citeren.