Vol zicht op Menno

Menno op de voorgrond en de imposante bariton
terwijl hij de schitterende aria laat horen

Inmiddels alweer 11 jaar geleden, 2003, het jaar dat mijn vader ziek werd en overleed heb ik het zelf mogen zingen; het buitengewoon indringende "Ein Deutsches Requiem" van Johannes Brahms. Destijds kwam het wel heel emotioneel bij me binnen met name daar waar de bariton zingt: "Herr, lehre doch mich, dasz ein Ende mit mir haben musz". Destijds had ik de eer en het genoegen deze aria te mogen zingen tijdens de repetities zodat het koor op tijd in kon leren zetten. Poeh, dat kwam binnen toen in de repetitietijd bleek dat mijn vader niet lang meer te leven had.
Daarna heb ik dit prachtige werk nog wel eens beluisterd via Youtube; niet erg vaak. Maar nu had Menno vW ons uitgenodigd om te komen luisteren naar een uitvoering van het Dudok ensemble waarin hij speelt en dat in de Jacobikerk te Utrecht een uitvoering zou verzorgen. Daar gaven wij graag gehoor aan.
We waren wat vroeg vanwege de dienstregeling van de bus; maar goed ook want om kwart voor acht liep het al behoorlijk vol. Bij binnenkomst liepen we nog een stel bekenden tegen het lijf. Toen we een plaats zochten hadden mensen enorme aantallen stoelen op aantrekkelijke plekken zogenaamd gereserveerd. Ik protesteerde daar hevig tegen zoals je van iemand met een rustig karakter mag verwachten. Het was dat Roos me terug trok anders was ik er gewoon gaan zitten.
We liepen nog verder naar voren en toen bleek dat de allervoorste rij onbezet maar ook ongereserveerd was. En daar namen wij plaats en naar bleek zaten we daardoor op nog geen 3 meter afstand van Menno, degene waarvoor we feitelijk gekomen waren. Dat is onzin natuurlijk want je komt voor de muziek.
En ai, wat was die muziek mooi. Ik merkte dat ik als in trance zat te luisteren. Als je een dergelijk stuk in het koor als zanger hoort dan hoor je eigenlijk maar de helft van de muziek; de solisten hoor je slecht omdat je tegen hun rug aan staat te luisteren; het orkest hoor je niet in balans omdat je tussen het overweldigend geluid van je medezangers staat. Maar nu, helemaal vooraan konden we iedere nuance horen. Koor en orkest moesten even op gang komen, maar toen klonk het allemaal krachtig en zuiver; de sopranen met hun heldere stemmen; schitterend!
Maar het mooiste waren toch de stukken met de solisten; daar klonk het eerst stoere: "Herr, lehre doch mich" van de stevig uitgevoerde bariton en daarna een stuk meer timide opnieuw deze strofe. Hij deed het zo mooi en dan die compositie met het koor als tegenstem en de guirlandes van toonreeksen uit het orkest; ik heb er zo van genoten. De sopraan, een frêle jonge vrouw, met een stevig, loupezuiver en emotioneel geluid tegen het orkest in; mensen kinderen, die "Traurigkeit" kwam binnen hoor.
Bij het laatste stuk kon je merken dat het koor vermoeid begon te raken; het is ook wel een heel zwaar stuk voor het koor; enorme dynamiek, lastige overgangen, het vergt nogal wat van de zangers.
Menno zat buitengewoon geconcentreerd te spelen; we hadden mooi zicht op zijn inspanningen en op zijn prachtig instrument met karakteristiek gebeeldhouwd uiteinde. Ik weet nog dat hij mij jaren geleden vertelde dat hij dat had laten beeldhouwen, naar ik meen een portret van een van zijn kinderen.
Na de laatste toon bleef het publiek gelukkig nog even stil, maar toen klonk dan ook het terechte klaterende applaus en kwam de, tegenwoordig obligate staande ovatie. Wij konden helemaal vooraan gewoon rustig blijven zitten. Het had ook wel iets dwaas in dit geval, want dirigent, solisten en het orkest stonden op het zelfde niveau als het publiek, dus kon niemand goed zien voor wie hij klapte.
We hebben Menno direct kunnen spreken natuurlijk; hij kwam op ons af en wij konden ons genoten plezier direct met hem delen.
Na afloop hebben we nog een lekker biertje gepakt in de stad; gezellig einde van een grappige dag waarin ik 'smorgens nog met een stel natuurliefhebbers oeverloos had zitten vergaderen en een excursie gemaakt door het Renkums beekdal.