En ik wil geen loempia!

In gepeins verzonken voor de vitrine met oeroude
artefacten van Néanderthaler mensen

Alweer de laatste dag van ons bezoek aan Bilbao, maar het was ook genoeg hoor; zo boeiend is deze stad niet ondanks het heerlijke eten. We liepen door de stad en kwamen bij het archeologisch museum; dat wilde ik graag zien. We hoefden pas om 12.00 uur bij het hotel uit te checken dus fijn zonder rugzakken door de stad en door het museum. En dat museum vond ik heel bijzonder! Een fors aantal artefacten, gemaakt door Néanderthaler mensen; een mensensoort die, houd je vast, 100.000 jaar geleden hier in Baskenland woonachtig was; onvoorstelbaar; Nederland bestond toen nog helemaal niet. Ze hebben hier 70.000 jaar gewoond, dus van voor de laatste ijstijd. Daar was ik erg van onder de indruk, meer dan van de artefacten van onze hedendaagse kunstenaars die werden tentoongesteld in het zoveel fraaier uitgevoerde Guggenheim museum waar Bilbao om bekend is.

Prachtige pilaren ondersteunen dit inpandige gebouw.
Interessante architectuur van architect Philippe Starck
(aldus vriend Peter C.)

Terug naar het hotel om onze spullen op te halen en toen naar de lunchplek die Roos had uitgezocht: restaurant Rimbombín. We waren te vroeg; we konden pas om 13.00 uur terecht, dus nog even door de omgeving gelopen en daar kwamen we het cultuurhuis van Bilbao tegen; fascinerend mooi uitgevoerd; ik heb voor mijn architectenvriend foto’s gemaakt van de bijzondere architectuur die aan dit bijzondere gebouw ten grondslag ligt. Er was zo te zien een introductie gaande voor aankomende studenten; opvallend was dat de keuze uitsluitend bèta-wetenschappen betrof en geen communicatiewetenschappen, bedrijfskunde of psychologie.

En toen op naar Rimbombín. Ze hadden foie gras op het menu als voorgerecht; daar kan ik slechts in superlatieven aan terug denken. We hebben er fors gegeten, zodanig dat we later die middag op het vliegveld slechts onderuit gezakt konden zitten dommelen. Roos verkondigde uit de grond van haar hart: “en ik wil geen loempia”. Daar moest ik erg om lachen. Al vanouds beëindigen we een vakantie meestal met een loempia; die bestel ik tegenwoordig vanuit de trein zodat ze klaar staan als we langs komen. Maar deze keer niet.

We waren rond 22.00 uur weer thuis; ik heb nog lekker staan koken, daar had ik zo’n zin in. Hert klaargemaakt met kerrie, knof,ui en appel. De hele nacht heel zacht laten sudderen. Verder heb ik de wandeling voor morgen voorbereid; de volgende etappe van het Zuiderzeepad, dus weer om 5.00 uur op.