|
Cyria helpt het schaap op de poten met de handen uit de mouwen maar in de schapenstront |
Als kind hoorde ik al van mijn vader dat een schaap kon sterven als het op z'n rug bleef liggen; het kan zich dan soms niet meer terugrollen. Eén keer heb ik dat meegemaakt, jaren geleden, maar met mijn nadering begon het schaap zo verschrikkelijk te spartelen dat het snel weer uit zichzelf letterlijk op de pootjes terecht kwam. Maar vandaag, tijdens de wandeling van de eerste etappe van het Trekvogelpad met Cyria zagen we in het weiland een schaap op z'n rug: "ach kijk, een dood schaap" zei Cyrai met kennersblik; zij is veterinair. We liepen er naar toe en zagen van dichtbij dat het beest in ieder geval zijn oren nog kon bewegen en zelfs de kop enigszins optilde; dus niet echt dood, hooguit een beetje dood; er was nog hoop. Het lag op de rug, in een greppel en had zich geworsteld in de eigen stront. "Zullen we hem omdraaien?", stelde Cyria voor. E zo gezegd zo gedaan; Cyria pakte
hem (het bleek een jonge ram te zijn zoals Cyria met kennersblik vaststelde; ik dacht dat het enorme scrotum een uier was?!) zonder aarzeling bij z'n ondergescheten achterkant (daar moet je toch wel dierenarts voor zijn hoor) en ik bij de schone wol van z'n schouders en zo zetten we hem neer. Het beest leek niet meer in staat om voort te leven; hield zich niet meer rechtop, kukelde steeds weer om, maar onversaagd zette Cyria hem in haar uppie of wij in gezamenlijkheid weer op de poten. Ondertussen bleek het primaat van het leven nog duidelijk in het dier aanwezig te zijn: hij begon te vreten: "hij is in ieder geval nog levenslustig", stelde ik overbodigheidshalve vast. Overigens had hij geen enkele vluchtneiging zoals schapen altijd hebben.
|
Zwarte ooievaar in de vlucht en uitgesneden van een foto. Eerder goed in beeld gehad (met de Swarovski!) voor een adequate determinatie |
"Misschien slapen z'n poten door de slechte circulatie", poneerde ik voorzichtig als ondeskundige. Dat was vast een beetje waar want hij bleef steeds beter op de poten. Voorzichtig en onbeholpen begon hij zich enigszins voort te bewegen, eerst nog struikelend, maar allengs beter tot hij uiteindelijk rustig wegkuierde.
"Daar ben ik nou dierenarts voor geworden", zei Cyria terecht met duidelijke beroepstrots, terwijl haar handen ontzettend naar de schapenstront roken. Wanneer ze gedurende de verdere wandeling gesticuleerde kringelde de strontlucht zeer manifest in m'n neus. We moesten daar smakelijk om lachen
We liepen verder en zagen verderop als beloning een zwarte ooievaar; een bijzonderheid voor de lage landen. We kenden hem beiden slechts van Lesbos waar we elkaar tijdens
de vogelreis van SNP hebben leren kennen.
Overigens is de etappe van Bergen aan Zee naar Alkmaar ontzettend mooi; door het duingebied maar ook door de velden van Noord Holland; over bruggetjes en dijkjes. Echt de moeite waard en het was vandaag nog schitterend weer ook; dat was met het redden van het schaap, het zien van de zwarte ooievaar toch wel het derde grote genoegen van deze gezellige wandeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten