Met het pontje over

Kerkhof van Spanga met klokkenstoel

Vroeg op pad; al om 9.10 uur stapte ik uit in Ossenzijl om de volgende etappe van het Zuiderzeepad te gaan lopen. Het zou droog weer worden, niet erg warm, maar dat geeft niet. Nu had ik de GPS wel goed geïnstalleerd zodat de wandeling van een leien dakje ging.

Het Friese landschap is zo volmaakt anders dan andere omgevingen; veel waterpartijen, riet in overvloed (Ab zou er een nachtmerrie van kunnen krijgen als hij droomt dat hij dit allemaal zou moeten maaien?!) en nauwelijks bomen. Het waaide stevig; zo te voelen een Zuid-Oosten wind; lekker in de rug op het grootste deel van het traject.

Fraai landschap met wonderlijke naam: Rottige Meente

De etappe door de Rottige Meente was schitterend; een nat natuurgebied met veel riet; hier en daar (vakantie?)huisjes; zagen er sprookjesachtig uit, maar er was geen mens te bekennen; te koud waarschijnlijk. Het laatste stuk liep door smalle rietpartijen met aan beide zijden water en langs een breed water. Dat laatste moest ik volgens de GPS ergens oversteken, maar al wat ik zag, geen brug. En toen sloeg de schrik mij om het hart; er stond een waarschuwingsbord voor de schepen: een pontje. 

Pontje met handbediening

“Dat vaart natuurlijk niet”, was mijn eerste gedachte; er was geen mens te bekennen. Maar het was een handbediend pontje dat je met een lier zelf kon bedienen. Eerst haalde ik hem naar de goede kant; een forse inspanning; ik stond ervan te hijgen. Eerst maar een boterham gegeten en wat water gedronken en toen rustig, met de wind in de rug over gevaren. Zo, dat varkentje was gewassen. Het laatste stuk naar de bushalte liep vlotjes en ik haalde prachtig de bus van 14.18 uur zodat ik om 15.01 vanuit Heerenveen de Intercity naar Utrecht kon nemen. Nog even een saunaatje als afsluiting en dan aan de hertencurry; ruikt al lekker en de Bilba-ose bonen die ik gisteravond in de week heb gezet staan te koken.