Onverwacht bezoek

Nicht Vera en ik ongeveer 65 jaar geleden

Heerlijk uitgeslapen en na het ontbijt naar de flat. Eigenlijk was ik van plan om naar Zwolle te gaan voor de tentoonstelling van Jan Sluijters met kritische politieke tekeningen uit de tijd van WO I. Die tentoonstelling duurt nog tot januari maar ik wil er beslist naar toe, zeker nu ik me weer in die tijd heb verdiept met het boek "De ondergang van West Europa"; de rol van al die prominente monarchen in de aanloop en het verloop van deze oorlog is voer voor spotprenten; wat een marionetten en opgeblazen ego's, veel te machtige lieden, behept met een bedenkelijk geringe hoeveelheid inlevend vermogen. Het prikkelt mijn nieuwsgierigheid.
En toen ..... ging de bel! Op mijn vraag wie er voor de deur stond kreeg ik een aarzelend: "je nicht Vera". Wat een verrassing; onze familie overloopt elkaar bepaald niet en ik had haar voor het laatst op de begrafenis van mijn moeder gezien, 10 jaar geleden alweer.
Een hele verrassing dus; ik was helemaal de kluts kwijt, en zei elke keer weer dat ik thee zou zetten, waarop neef Klaus zei: "dat heb je nou al drie keer gezegd". We praatten wat over vroeger, over de tijd dat Vera in haar eentje was terug gekomen naar NL en meer dan een jaar bij onze oma Mien had ingewoond. Natuurlijk spraken we over onze oma en over mijn ouders. Klaus had bijles gehad van mijn vader in boekhouden; hij had de MAVO tegelijk gedaan met broer Jan, die er overigens na drie maanden alweer genoeg van had, maar het heeft Klaus destijds, alweer bijna 50 jaar geleden! ertoe aangezet om naar school te gaan.
Vera had een fotoboek meegenomen. Zij kwam mij onder andere opzoeken voor de overdracht van oude foto's van mij en mijn oudste broer; foto's uit de tijd dat zij met haar ouders geëmigreerd waren naar de VS. Later zijn ze allen weer terug gekomen naar NL. Kennelijk hebben mijn ouders in die tijd foto's opgestuurd en die had Vera allemaal netjes met fotohoekjes ingeplakt in een fotoboek; er waren foto's bij die ik mij nog goed kon herinneren maar die ik in geen tientallen jaren meer had gezien. En aangezien mijn moeder vlak voor haar overlijden alle oude fotoboeken had weggegooid had ik ook niet gedacht deze oude herinneringen ooit weer terug te zien. Nostalgisch als ik ben dacht ik even vol te schieten bij het zien van bepaalde foto's.
Klaus doet aan zweefvliegen op vliegveld Hilversum en daarom zijn zij vrijwel wekelijks in de buurt en hadden gedacht om maar eens langs te gaan. Leuk, zo'n onverwacht bezoek. Zweefvliegen is iets waar Roos in een vorig leven ook veel mee van doen heeft gehad en naar bleek waren er gezamenlijke bekenden. Op dat moment belde Roos en natuurlijk kwam zij ook langs om kennis te maken. Ik vond het heel bijzonder om elkaar weer gesproken te hebben.

Ben van Gelder en consorten

Daarna snel wat brood naar binnen geschoven, naar de huisartsenpraktijk voor de griepprik en naar het station; ik had 'savonds met Cyria afgesproken voor een concert in het Bimhuis. Ben van Gelder en een trompettist zouden optreden; jazz dus. Ik had voor de zekerheid maar oordopjes meegenomen. Voor de pauze was dat niet nodig, maar na de pauze was de versterking kennelijk omhoog gedraaid of had de drummer versterkende middelen gebruikt, want ik kon het echt niet meer uithouden. Deze uitvoeringen worden toch wel heel erg gedomineerd door het slagwerk en de zwaar versterkte plukbas; de muziek is totaal uit balans. Maar het was wel heel gezellig. Overigens leken de nummers na de pauze wel een stuk korter dan voor de pauze, maar dat was schijn omdat ik iedere keer weer in slaap viel tot verbzing van Cyria die zich erover verwonderde dat je met zo'n bak lawaai in slaap kunt vallen. "Ach, ik viel ook in slaap met vier kinderen om me heen", was mijn laconieke antwoord.
Leuke zeer afwisselende dag! Dank allemaal. En de foto's ga ik inplakken; ik heb nog een boek liggen dacht ik.