Echt leesweer vandaag

Van vriend Dick kreeg ik een leesadvies: "Het gras van de nacht", van Patrick Modiano, de Nobelprijswinnaar literatuur van dit jaar. Vanmorgen eerst met Roos uitvoerig ontbeten, thee gedronken en koffie terwijl het buiten grijs, winderig en regenachtig was; echt een dag om binnen te zitten. Prima gelegenheid om het leesadvies van Dick eens ter hand te nemen; 96 pagina's, dat snuit je toch binnen een dag, nietwaar?

Merkwaardig boek, een netwerk in de tijd, zogenaamd gebaseerd op een oud opschrijfboekje, een proces verbaal van een politiefunctionaris, een stukje geschiedkunde uit de tijd van de Franse revolutie en het heden waarin de schrijver doet voorkomen dat hij leeft; hij pakt dan weer vooruit en dan weer achteruit. Modiano is bekend van zijn schrijfwijze over het verleden; hij doet dat inderdaad op een heel bijzondere, kennelijk voor hem karakteristiek wijze.

Een vreemd boekje; leest u het zelf maar eens. Het is zo dun dat een treinreisje naar Limburg of Groningen ook reeds voldoende tijd verschaft.

Wat een vreselijk weer; de buien wisselen elkaar met spoed af; weeronline.nl laat heel af en toe een gaatje in het front zien en dan spoed ik me even op de fiets om een boodschapje te doen. Zo moest ik nog geld halen voor onze voorgenomen trip naar de Eifel, ja u leest het goed, we gaan met dit vreselijke weer naar de Eifel. We hadden ons dat voorgenomen en Roos heeft toen maar kaartjes voor een opera voorstelling gekocht op zaterdagavond in Koblenz, hoe verzin je het? En zo heb ik dan de hele midddag zitten mokken over dit krankjoreme besluit.

Een door de gastvrouwe prachtig opgemaakte Iraanse rijstschotel

‘sAvonds een leuke bijeenkomst. Ik had me opgegeven om in het kader van de integratie mee te doen aan een project: “Eetmee!”. Vluchtelingen koken en nodigen NLse mensen aan hun tafel. En zo zat ik vanavond heel genoeglijk met vier dames aan tafel en we werden vergast door onze Iraanse gastvrouw. Ze had heerlijk gekookt en was uiteraard een beetje nerveus, maar al snel was het ijs gebroken en ontspon zich het gesprek. Eerst over het eten, later over haar reden om te willen vluchten uit Iran en hoe het was om je land toch vrij definitief te verlaten met achterlaten van familie, hoe bevalt het hier in de Bilt. De NLse taal verschilt nogal sterk van het farsi, ze had les in het kader van de inburgeringscursus en al met al konden we elkaar redelijk begrijpen. Was ontzettend leuk vond ik.

Op de terug weg onweerde het en vroeg ik mij af hoe het zou gaan daar in de Eifel. En dat zou geweldig mee vallen kan ik al verklappen. Ik lag al om 22.00 uur in bed; de wekker stond op 4.00 uur!