Binnenstad van Cochem |
En toen natuurlijk het pièce de résistance, de opera. Onze wandeldagen hadden we tevoren gepland en Roos had ergens gezien dat er in die dagen net een opera was in Koblenz; Emilia Galotti van de NLse componist Marijn Simons. Eerst om 19.00 uur een komisch aandoende inleiding door de artistiek directeur van het theater; en daarna een korte toelichting van de componist zelf, een artistieke jonge man, keurig in het pak met stropdas; zijn dame in het lang, heel chique met handschoenen tot over de ellebogen; leuk om te zien.
Ik zat op een geweldig goeie plek; tweede rij, vlak voor de orkestbak; leuk theater, zoals je je een echt opera gebouw voorstelt: intiem, met balkons, niet te groot.
De voorstelling was heel bijzonder. Als gewoonlijk begreep ik weinig van het verhaal maar heb ik volop genoten van de muziek en de zang. Ultramoderne muziek en fantastische zang. Roos zat ergens achterin de zaal; geen probleem want het was een stuk kleinschaliger dan wat we gewend zijn in het operagebouw in Amsterdam; dat is wel een megagebouw; moet toch ten koste gaan van de kwaliteit van wat je kunt horen. In deze kleinere zaal was het geweldig goed te horen allemaal; ook de muziek die soms heel subtiel was kon je tot in de kleinste details horen. Ik heb er van genoten. Grappig eigenlijk want meestal ben ik niet erg geporteerd van die ultramoderne muziek. Maar die Marijn kon wel eens een hele grote worden!
Na afloop een donderend, langdurig applaus waarbij artiesten en alle ondersteuning tot wel vier keer toe terug kwam. In tegenstelling tot wat er in NL tegenwoordig gebruikelijk is, geen staande ovatie; vond ik heel opvallend, want in dit geval zou het misschien wel terecht zijn geweest. Maar je moet het voor heel bijzondere uitvoeringen bewaren zo moge duidelijk zijn uit de reaktie van dit duidelijk goed op de hoogte zijnde operapubliek. Maar gelukkig hebben wij in NL Paul de Leeuw!
Moet je nagaan, hier in Koblenz wordt Emilia Galotti tot wel vijf keer uitgevoerd. In Utrecht wordt de opera Medea één keer uitgevoerd; de Duitsers zijn ons NLers cultureel nog steeds de baas zou ik misschien wat los uit de pols willen concluderen.
We kwamen om half tien weer in ons hotel en hoopten eigenlijk dat we nog een Indiaas hapje zouden kunnen verschalken, maar nee, opnieuw de obder die ons er onverholen op attendeerde dat de zaak gesloten was. Gelukkig hadden we nog dat stuk Schweinehaxe van gisteren uit Cochem; dat heb ik soldaat gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten