Een recital in Franeker

Een deel van het mechaniek van het planetarium

Vandaag togen we opnieuw naar het hoge noorden, naar Friesland dit keer om een concert bij te wonen van de Vrienden van het Lied, dit keer in Franeker. Vroeg op weg, maar eerst naar de twee musea die Franeker rijk is. Allereerst museum Martena, naar de tentoonstelling met kinderportretten uit de zeventiende eeuw, "Pjutten en beukers", oftewel peuters en kleuters. In die tijd stierven kinderen vaak op jeugdige leeftijd, reden voor de rijkere families om hen al op jonge leeftijd te laten portretteren. Een fraaie collectie van kinderportretten van uiteenlopende kwaliteit, maar bij elkaar heel bijzonder.
Ook de vaste collectie en niet te vergeten het gebouw, ooit van de kennelijk zeer bemiddelde familie Wartena was het bezoek zeker waard. Een schilderij van de eerste arts van vaderlandse bodem die vaccinatie tegen pokken uitvoerde. Hij deed dat op zijn eigen kind. In die tijd gingdat met het levend koepokvirus, kortom een moedige daad die ten voorbeeld was voor anderen.
Nog even snel naar het Eise Eisinga planetarium waar we na een snelle kijk op het fraaie mechaniek nog net de rondleiding konden meemaken en toen op naar het concert.

Rudolf Jansen speelt in voor het concert begint

Vandaag zouden Irene Maessen en Rudolf Jansen een gevarieerd programma uitvoeren van broer en zus Mendelssohn, het echtpaar Schumann, een solistisch stuk van de zus van Irene en tot slot een frans programma; een zeer afwisselend geheel dus.
Bij binnenkomst zat Rudolf nog wat in te spelen. Ik kon het niet laten om hem van nabij bezig te zien en bleef even achter hem staan. Dat is natuurlijk wel een van de leukste aspecten van de concerten van "de vrienden" dat directe contact met de musici. Een ontzettend leuke lokatie hier in Franeker, helemaal geschikt voor een lied recital. Een Steinway vleugel, centraal opgesteld en een verdieping hoger een ronde waar het publiek naar beneden kijkend en luisterend van het gespeelde kon genieten. Prima akoestiek.
Broer en zus Mendelssohn klonken fijn; net de Lieder ohne Wörter, maar nu "mit Wörter". Daarna mevrouw Schumann, waarbij ik stukjes melodie hoorde die ik van Robert ken uit de piano muziek; is ook geen wonder dat je elkaar inspireert; leuk om dat te merken.
En toen het pièce de résistance, althans voor mij: "Frauenliebe und Leben" van Robert Schumann; hoewel ik daarvan iedere klank ken en zo vaak zelf heb gespeeld ontroert het me steeds weer. Rudolf en Irene brachten het zo mooi; langzamer dan Roos en ik het altijd interpreteerden, maar zo mooi en gevoelig. Als dan na het laatste lied nog even de beginklanken aan de piano worden ontlokt, knijpt m'n keel gewoon dicht, zo ontroerend vind ik deze cyclus. Daarmee was de pauze aangebroken.

Irene met de waterglazen

Toen ik na een kopje thee weer aanschoof zag ik op een tafeltje een aantal glazen water staan. Ik vroeg nog aan Irene of ze dat allemaal op ging drinken. maar nee het was om een heel verrassend stuk muziek van de hand van haar zus Sylvia Maessen te begeleiden, een modern getoonzette serie vertaalde gedichten uit de Rubaiyat van Omar Khayyam, een Perzische dichter uit de 12e eeuw; aansprekende teksten en verrassend begeleid op het geïmproviseerde waterorgeltje; heel bijzonder.
Tot slot een gevarieerd frans programma met liederen o.a. van Fauré en Debussy.
Door een misverstand vertrokken we direct na het concert terwijl we beiden eigenlijk nog even hadden willen blijven om wat na te praten.