Vorige week, lopend over de SPijkerboorse kade hadden we het opnieuw over dit boek; Huib neemt deel aan een Engelse leeskring en daar was dit boek in behandeling genomen. Huib wist nog dat ik het hem had geadviseerd en besprak de inhoud; ik was die totaal kwijt, maar nam mij voor om het boek opnieuw ter hand te nemen en reserveerde het bij de bibliotheek.
Julian Barnes, een schrijver mij jaren geleden op verzoek geadviseerd door een van de adviseurs die wij bij het kwaliteitsproject P&K van de Orde hadden ingeschakeld; een erudiete vent die mij meerdere leesadviezen gaf die ik met genoegen heb gevolgd, zoals "Cannery row" van John Steinbeck. Barnes wordt beschouwd als een der beste hedendaagse schrijvers uit het Engels taalgebied.
Ik heb het boek gisteren bij de bibliotheek opgehaald en ga het straks als ik dit bloggie af heb geschreven weer terug brengen; kortom, ik heb het boek in één adem uitgelezen. Viel niet mee moet ik zeggen, want het is schrijven op de vierkante millimeter; gepsychologiseer van het zuiverste water. Levensfilosofie heel precies uitgeplozen en geanalyseerd. Sommige filosofen schrijven goede boeken zoals Houellebecq, veel filosofen schrijven volstrekt onbegrijpbare werken zoals Nietsche, maar ook Peter Sloterdijk, zij verbergen hun ideeën achter een berg van jargon en onbegrijpelijke zinnen.
Julian Barnes wordt beschouwd als een schrijver; naar mijn mening wordt hem daarmee tekort gedaan; ik beschouw hem graag als een filosoof die ontzettend goed kan schrijven, kan formuleren wat er in een weldenkend mens om kan gaan.
Graag wil ik dit adstrueren door enkele zinnen uit genoemd boek hier te noteren:
Citaat: Mijn vriend de filosoof, die het leven bezag en tot de conclusie kwam dat elk verantwoordelijk, zelfdenkend individu het recht had dit geschenk waarom nooit was gevraagd te weigeren
Citaat: iemand heeft eens beweerd dat zijn favoriete tijden in de geschiedenis de tijden waren waarin dingen in elkaar stortten, want dat betekende de geboorte van iets nieuws.
Achteraf begrijp ik ook waarom het boek bij mij in de vergetelheid was weggezakt; het had mij niet aangesproken; filosoferen is niet zo aan mij besteed, ontgaat mij ook vaak; ik heb het halverwege van mij geworpen vermoed ik. Maar door de exegese van Huib en het daarmee aandachtig en precies lezen van het boek hebben mij het inzicht verleend dat het meevoert en laat zien hoe indringend gedachten kunnen zijn.
Het boek lijkt qua thema vrij raadselachtig; als je het wilt lezen, lees dan door en lees het opnieuw en vooral heel precies en met volle aandacht; het verrijkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten