Graag had ik een gebeurtenis van vandaag vooraf willen laten gaan met een stukje historie uit de wetenschappelijke wereld; helaas weet ik slechts waar de klepel hangt. Het speelde in ieder geval aan de faculteit der natuurwetenschappen waar één van de afgestudeerden later de Nobelprijs kreeg voor zijn werk, ik dacht Zeeman. Omdat deze briljante fysicus niet het "cum laude" had verkregen werden aan de betreffende faculteit later geen cum laudes meer verstrekt onder het mom: als iemand als Zeeman het niet heeft gekregen dan verdient niemand het! Daaraan moest ik vanmiddag denken toen ik voor de zoveelste keer in het gebouw van de Nationale Opera & Ballet was, dit keer voor een gratis concert van Maartje Rammeloo, sopraan.
Zij zong een aantal aria's uit verschillende opera's en eigenlijk net zo adembenemend mooi als Sabina Puértolas afgelopen zaterdag; ik zat soms inderdaad ademloos te luisteren; wat een talent! In de eerste aria klonk geheel onverwacht, eerst vanaf het balkon de stem van de bijbehorende tenor; deze was in het programma niet aangekondigd. Maartje vertelde na afloop dat ze vond dat ze deze aria's toch liever samen met een tenor zong en "ze had er toevallig nog eentje op de bank zitten", hij was haar partner. Zij zongen een stuk in duet waarbij ik m'n adem inhield zo mooi vond ik het. Roos kon de tekst verstaan en pinkte zelfs een traantje weg bij de laatste aria waarbij Maartje haar partner toezong dat ze wilde zweren dat ze altijd van hem zou blijven houden. Daarbij viel Maartje haar levenspartner ook daadwerkelijk in de armen en gaf hem een zoen; bijzonder innemend!
Ik dacht dat ik niet zo van opera hield, maar dit was fantastisch. Het voordeel van dit optreden, in de vestibule van het enorme gebouw was de intimiteit. We zaten op de eerste rij en konden daardoor alles niet alleen goed zien maar ook heel precies horen; wat een genoegen.
Roos wachtte bij de uitgang nog even op een kennis van ons die we bij het binnen komen hadden begroet, terwijl ik me naar de Hermitage spoedde om de tentoonstelling "Dining with the tsars" te gaan zien. Wat een pracht en praal daar aan dat hof in de pré-revolutionaire tijd.
Bij thuiskomst vertelde Roos dat Maartje bij de auditie van "de Vrienden" afgelopen jaar was afgewezen tot grote verontwaardiging van het publiek; geen van de kandidaten werd door de toelatingscommissie goed genoeg bevonden. Ook ik was alsnog verontwaardigd, vandaar mijn inleidende woorden; wie is dan wel goed genoeg; moeten we in het vervolg iedereen afwijzen bij "de Vrienden"? Wat zijn de criteria? Maar Roos vertelde er bij dat de criteria omtrent het toelaten bij "de Vrienden" de kwaliteit van het duo van pianist en zanger(es) betreft. Dat mag de merkwaardige uitslag dan wellicht verklaren; kennelijk was de pianist(e) onvoldoende gekwalificeerd in de ogen van de commissie, blijft het toch een groot gemis, zo niet verlies voor de vrienden dat Maartje (vooralsnog?) niet te beluisteren zal zijn in de zo genoeglijke concerten van "de Vrienden van het Lied". Dat vind ik toch wel erg betreurenswaardig. Voor mij verdient Maartje het "cum laude".
Maar wij zullen naar de opera van Essen gaan waar zij optreedt en waar de zaal wellicht ook wat intiemer is dan de Nationale Opera & Ballet.
Zij zong een aantal aria's uit verschillende opera's en eigenlijk net zo adembenemend mooi als Sabina Puértolas afgelopen zaterdag; ik zat soms inderdaad ademloos te luisteren; wat een talent! In de eerste aria klonk geheel onverwacht, eerst vanaf het balkon de stem van de bijbehorende tenor; deze was in het programma niet aangekondigd. Maartje vertelde na afloop dat ze vond dat ze deze aria's toch liever samen met een tenor zong en "ze had er toevallig nog eentje op de bank zitten", hij was haar partner. Zij zongen een stuk in duet waarbij ik m'n adem inhield zo mooi vond ik het. Roos kon de tekst verstaan en pinkte zelfs een traantje weg bij de laatste aria waarbij Maartje haar partner toezong dat ze wilde zweren dat ze altijd van hem zou blijven houden. Daarbij viel Maartje haar levenspartner ook daadwerkelijk in de armen en gaf hem een zoen; bijzonder innemend!
Ik dacht dat ik niet zo van opera hield, maar dit was fantastisch. Het voordeel van dit optreden, in de vestibule van het enorme gebouw was de intimiteit. We zaten op de eerste rij en konden daardoor alles niet alleen goed zien maar ook heel precies horen; wat een genoegen.
Roos wachtte bij de uitgang nog even op een kennis van ons die we bij het binnen komen hadden begroet, terwijl ik me naar de Hermitage spoedde om de tentoonstelling "Dining with the tsars" te gaan zien. Wat een pracht en praal daar aan dat hof in de pré-revolutionaire tijd.
Bij thuiskomst vertelde Roos dat Maartje bij de auditie van "de Vrienden" afgelopen jaar was afgewezen tot grote verontwaardiging van het publiek; geen van de kandidaten werd door de toelatingscommissie goed genoeg bevonden. Ook ik was alsnog verontwaardigd, vandaar mijn inleidende woorden; wie is dan wel goed genoeg; moeten we in het vervolg iedereen afwijzen bij "de Vrienden"? Wat zijn de criteria? Maar Roos vertelde er bij dat de criteria omtrent het toelaten bij "de Vrienden" de kwaliteit van het duo van pianist en zanger(es) betreft. Dat mag de merkwaardige uitslag dan wellicht verklaren; kennelijk was de pianist(e) onvoldoende gekwalificeerd in de ogen van de commissie, blijft het toch een groot gemis, zo niet verlies voor de vrienden dat Maartje (vooralsnog?) niet te beluisteren zal zijn in de zo genoeglijke concerten van "de Vrienden van het Lied". Dat vind ik toch wel erg betreurenswaardig. Voor mij verdient Maartje het "cum laude".
Maar wij zullen naar de opera van Essen gaan waar zij optreedt en waar de zaal wellicht ook wat intiemer is dan de Nationale Opera & Ballet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten