Sougia verandert niet echt

Strand van Sougia

Vanmorgen zat ik rustig op het balkonnetje van pension Lissos van een kopje thee te genieten; de zon scheen al krachtig; het werd al wat warmer en we zouden zo gaan vertrekken naar de Polyfemos grot. Roos was even het dorp in om een overnachting voor woensdagnacht te regelen. Plotseling hoorde ik iets vallen op de stenen van het balkon; een aansteker?! van wie kan die zijn. Daar hoefde ik niet lang op te wachten; een dame liep de trap van het pension af en liep buiten rond de tuin om iets te zoeken; ik hield de aansteker omhoog en zo kwamen we in gesprek. Het bleek dat zij Sougia al heel lang geleden voor het eerst bezocht; de eerste keer dat ze hier kwam was 27 jaar geleden; ze vertelde me dat het dorp niet essentieel was veranderd in die tijd.
We hadden al van de dame van ons favoriete winkeltje begrepen dat ook de jonge mensen van Sougia er niet voor voelden om veel te veranderen in het dorp; het blijft haar vredige karakter dus behouden, dit tot grote opluchting van Roos. Zij heeft in haar jeugdjaren die ze voor een deel werkend in Spanje heeft doorgebracht ook gezien hoe het anders kan; hoe prachtige kuststreken veranderden in steenwoestijnen met zonnebedwoestijnen in plaats van strand; met autowegen in plaats van gezellige boulevards. Toen ik met haar in Fuengirola was, de plek waar ze een jaar heeft gewerkt wist ik niet wat ik zag; onvoorstelbare lelijkheid.
Toen we vanmiddag de wandeling naar de Polyfemosgrot maakten en werden geconfronteerd met zo'n schitterend uitzicht vroegen wij ons dan ook af of dit ooit zou veranderen in zo'n Spaanse misère zoals aan de zuidkust. We hoopten van harte van niet en hebben daar eerlijk gezegd ook alle vertrouwen in; de Grieken zijn zo gek nog niet.