Naar het Bimhuis

Vandaag had ik afgesproken met Cyria om naar het Bimhuis te gaan voor een jazzconcert; ze zou mijn muzieksmaak wel eens even "oprekken". Maar eerst een ferme duinwandeling met vogelexcursie. We hadden vroeg afgesproken in station Santpoort-Noord. Zij kende daar de weg goed en na een stuk van het Hollands Kustpad liepen we verder door de duinen, langs een water met veel watervogels. Gelukkig had Cyria wel haar kijker bij zich; zij wees mij weer op de verschillende eendensoorten; die namen kan ik maar slecht onthouden, maar langzaam leer ik hen toch te onderscheiden.
Uiteindelijk kwamen we ruim op tijd aan bij station Overveen waar we de trein voor ons neus zagen vertrekken, alle reden om even een versnapering te nemen op het terrasje van het voormalig station Overveen.
Met de volgende trein arriveerden we uiteindelijk op de plek die ik associeer met "de hel van Dante", oftewel de achterkant van het Centraal Station Amsterdam; fietsers, scooters, auto's, het ragt allemaal dwars door elkaar heen en je kunt er slechts met de grootste aandacht oversteken; toch anders dan op de heide van Hulshorst zal ik maar zeggen. En daar lag dan het Bimhuis, het clubhuis voor de jazzliefhebber. Ik was er nooit eerder geweest; heel vroeger ging ik met mijn vader wel naar jazzconcerten maar die waren dan in het concertgebouw of in de City bioscoop; prachtige muziek met Oscar Peterson soms met Ella Fitzgerald.
Maar het Bimhuis is toch anders; leuke ambiance die (helaas) sterk wordt gedomineerd door een opdringerig acoustisch behang. Natuurlijk hoort de muziek bij deze plek, maar zo keihard, ook in de stille momenten als de aanloop van het concert en de pauze is toch niet prettig.
Het concert van Tineke Postma, een saxofoon corivée met een fantastisch spelende pianist, Rodriguez meen ik was helaas ook veel te luidruchtig; ik zag lieden met oordopjes in?! Ook ik moest regelmatig m'n oren gewoon dicht houden; de basguitaar domineerde en de saxofoon was zodanig versterkt dat het soms snerpend klonk; de vleugel was versterkt zodat het geluid werd vervormd tot dat van een elektronische piano. Klanktechnisch vond ik het helemaal niks, maar de kwaliteit van de uitvoerenden vond ik imposant. Ik had die Postma met de drummer en de trommelaar wel eens onversterkt willen horen terwijl de basguitaar was vervangen door zo'n ouderwetse plukbas zoals destijds Ray Brown, de meeneuriënde bassist van het trio Oscar Peterson; met deze uitvoeringspraktijk doen ze de jazz tekort (vind ik).

PS Door de actie van Cyria is mijn smaak misschien niet opgerekt maar ben ik wel weer wat naar jazz gaan luisteren zoals Oscar Peterson en Dave Brubeck, grootheden waar mijn vader me op heeft geattendeerd. Dizzy Gillespie en Art Tatum; allemaal heerlijke muziek.