Jan, Piet, Joris en ... Korneel

Prachtige uil met op de achtergrond de
hoogspanningsleiding die ws de oorzaak van
het verscheiden van het dier is

Vandaag weer 30 kilometer van het Friese Woudenpad gelopen met Kees. Hij vertrouwde mij al eerder toe dat zijn officiële naam Cornelis is, dat hij al vanaf z'n prille jaren Kees met een K wordt genoemd en het eigenlijk wel leuk vindt om dat te veranderen in Korneel met een K. uit dat bekende liedje over de kaapvaarders, de zeerovers dus. En zo geschiede!
We begonnen bij station Veenwouden meen ik. Toen we daar aankwamen zo tegen tienen had ik er al ruim drie uur treinen op zitten; tja je moet er wat voor over hebben om dit mij onbekende gebied te kunnen bereiken. Maar het was weer de moeite waard; deze keer vooral over onverharde paden en veelal door bosachtige omgeving, coulissen landschap.
We waren nog maar net op weg toen we met onze andere gezamenlijke hobby werden geconfronteerd: er lag een nog maar onlangs gestorven uil op het pad. Kees, sorry Korneel had direct door dat deze prachtige vogel tijdens de jacht tegen de hoogspanningsleiding aan was gevlogen en dat met zijn of haar leven had moeten bekopen. Jammer.
Het verschil met de vorige etappes was groot; grote afwisseling van waterwegen met bruggen en vooral landschappelijk; weilanden, maisvelden, prachtige houtwallen met daarop eiken; ik vond het echt bijzonder. En ondertussen babbelden we wat af zo met z'n tweetjes. Tussen de bedrijven door op de schaarse bankjes lekker zitten eten.

Ik had gisteren nog een spektaart gebakken en die ging er zonder al te veel problemen goed in; al wandelend krijg je wel trek. Kees wilde graag het recept van de spektaart en ik vertelde hem dat ik dat ongetwijfeld ooit wel eens op m'n blog had gezet. Nu ik dat nazoek blijkt dat dit echter niet het geval is, althans niet over het recept. Deze omissie zal ik op korte termijn goed maken; inmiddels heb ik ook wel wat aan het recept veranderd, dus dat komt goed uit. Even geduld Korneel!
Ook had ik koffie meegenomen; mijn portie had ik al voor het grootste deel op de heenweg in de trein opgedronken. Onderweg kwamen we nog door een paar piepkleine dorpjes en tot slot kwamen we aan in Rottevalle, een plaatsje waarvan ik de naam door mijn oude boekje over het Friese woudenpad al vele jaren ken en waar ik eigenlijk wel nieuwsgierig naar was. Ach, een klein plattelandsdorp waar ongetwijfeld nog echt Fries wordt gesproken; de meneer die we de weg naar de bus vroegen sprak tenminste onvervalst dialect.
We hadden een uitstekende aansluiting met de bus naar Drachten en van daaruit de snelbus naar Heerenveen; we schieten al behoorlijk op naar het zuiden. De volgende keer van Rottevalle naar Beetsterzwaag dat is al ter hoogte van Heerenveen. Het is een hele reis maar ik doe het graag vanwege de fraaie wandeling en de gezelligheid.

Mooi paadje tussen twee houtwallen. Dat mag je toch wel een Fries woud noemen toch?