In een van mijn laatste bloggies kondigde ik het al indirect aan: Hermann Hesse. Vorige week was ik in de bieb om wat terug te brengen en liep zo langs de rijen met romans; Hermann Hesse stond er nog steeds; zou dat nog gelezen worden? Het boek “Demian” handelend over de spirituele ontwikkeling van een jonge knul stond er tussen en ik kon het niet laten om het mee te nemen. Mijn eigen exemplaar is ergens teloor gegaan of ligt ergens in de fietsenschuur; lang niet gelezen. De eerste keer was eind zeventiger jaren; met mijn toenmalige collegae en nog steeds oude vrienden Jacques en Cor hadden we Hermann Hesse “ontdekt”. Narziss en Goldmund, de individuele bevrijdings gedachte maakte iets in ons “rond de dertigers” los; alledrie getrouwd, alledrie wat wiebelig in de relatie; Hesse sprak ons aan. Ook Demian heb ik in die tijd gelezen.
Nu bij zoveelste lezing in de toch wel laatste fase van mijn leven realiseer ik me dat dit boek mij waarschijnlijk meer heeft beïnvloed dan ik mij ooit bewust ben geweest. Het is ontzettend moeilijk om dat precies onder woorden te brengen maar het hangt samen met de enorme kennis- en ervaringsverrijking die hoort bij de oudere fase, de fase waarin je zo veel meer hebt gelezen en hebt ervaren en vooral ook hebt geïntegreerd tot een soort filosofisch levensparadigma.
Ik ga Narziss en Goldmund maar ook de andere vertaalde werken van Hesse maar eens snel ter hand nemen; de bieb had er nog wel een paar liggen zag ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten