Van Daun naar Manderscheid

Stoer voor de gedenktoren aan Dr Adolf Dronke,
ooit de initiator voor de Eifelverein. Heb deze
toren zonder schroom beklommen. Geen
hoogtevrees meer denk ik

Op Zondagmorgen (15 juni) was Daun vrijwel uitgestorven. Eerst een heerlijk ontbijt genoten; ik voel me weer helemaal de oude en heb weer eetlust; nu leren om die ook te bedwingen want echt honger is er (nog?) niet bij. Afscheid genomen van het hotel. Ik heb hier niet alleen van de gastvrijheid genoten maar vooral ook van de aanwezigheid van WiFi. Bloggies schrijven, e-mail beantwoorden en vooral ook muziek luisteren van Youtube; ik had nog beter signaal dan thuis dus geen enkele storing. Het derde pianoconcert van Rachmaninov beluisterd van Martha Argerich olv Ricardo Chailly; een weergaloze uitvoering, het ontroerde me gewoon zoals die twee vorm gaven aan dit bruisende concert; voortdurend oogcontact als dat nodig was.

Een ander electronisch apparaat waar ik erg veel plezier van heb is de GPS; ik heb 8 opgeladen batterijen bij me, dus ik kan voorlopig vooruit. Met de vrij verkrijgbare electronische kaart eronder kun je gewoon niet verkeerd lopen. Zo stond de Maria Hilfstrasse, waar ik volgens de Eifel Führer moest beginnen gewoon aangegeven in het venstertje, dus no problem; ik liep er zo heen. De Karl Kaufmann weg (de nr 3) gewandeld tot bovenaan de kraterrand met uitzicht op de hele Maar. Daar stond ook een gedenktoren met de naam van degene die de Eifel Verein heeft doen ontstaan. Ik ben erop geklommen en vandaaruit had je helemaal een schitterend uitzicht op het vulkaan-landschap. Maar verder kreeg ik het gevoel dat ik verkeerd zat; ik zou toch het Lieserpad lopen, dus maar weer even de gids geconsulteerd en ja hoor, ik had een splitsing over het hoofd gezien. Maar daarom niet getreurd, het hemdje opgebeurd en een stuk terug gelopen. En daar liep het Erft-Lieser-Mosel pad (nr 2), die had even een stuk meegelopen met de 3. En dat was toch een mooi pad. Roos en ik schijnen het een keer te hebben gelopen, maar ik betwijfel dat want het kwam me helemaal niet bekend voor. Verder liep het over paadjes langs enorme steile hellingen die ik vroeger absoluut heel eng had gevonden en die ik mij zeker had herinnerd.

Een bejaard aanwijsbord voor het Lieserpfad

Onderweg weer een molen, nu omgebouwd tot etablisement waar je wat kon eten en drinken, maar eventueel ook kon overnachten. Ik ging lekker binnen zitten en nam een “Schinkenbrot” met een glas melk. Ik raakte kort in gesprek met een Duitse dame die daar in gepeins achter haar bier zat. Maar na het uitwisselen van twee zinnen raakte ze helemaal op dreef en nodigde me uit voor een biertje. “Het is goed”, dacht ik, en met: “das Wandern ist des Müllers Lust” verliet ik het etablisement, nog wat na-grinnikend, want ze had geen idee wat ik bedoelde?!

I.t.t. de wandeling langs de Endert liep ik nu downstream en hoewel het pad flink op en neer ging voelde dit gemakkelijker. Kan ook komen omdat ik inmiddels hersteld ben van de ingewandsstoornis door de laatste onsmakelijke maaltijd in Lissabon.

In het laatste stuk heb ik nog een andere dame opgepikt, een voormalige gids bij SNP en al koutend bereikten we Manderscheid. Het eerste gebouw dat ik zag was Haus Burgblick en die hadden nog een Zimmer frei en met (zeer zwakke) WiFi!

Haus Burgblick

Klosterstrasse 18

54531 Manderscheid

tel: (0049) (0) 6572784

www. hausburgblick.com

E-mail: info@hausburgblick.com