Een leesadvies van Cyria dit keer en het viel bijzonder goed in het pulletje! De schrijver is zeker niet de eerste maar misschien wel de beste; emeritus hoogleraar geologie: Peter Westbroek. In dit boek geeft hij een verrassend inzicht in de dynamiek van onze planeet. Hij doet dat o.a. aan de hand van de diepgaande studie aangaande kalkdeposities. De interactie van de zich ontwikkelende biosfeer en de geologische processen is meer dan fascinerend en gaf mij nieuw inzicht daar waar ik toch een statischer geheel had verwacht; de geïntegreerde ontwikkeling van de biologische en de geofysische processen in de loop van de miljoenen jaren sprak mij heel bijzonder aan. Het was allemaal niet eenvoudig te bevatten; ik moet het boek nog een keer lezen, maar eerst maar eens laten bezinken.
Op een heel bijzondere manier heeft het boek parallellen met "At home in the universe" van Stuart Kauffman. Peter Westbroek beschrijft het vast geworteld zijn van de mens aan de aarde zelfs nog indringender dan Kauffman, hoewel de titels van de boeken anders zouden suggereren. De ontwikkeling van het leven tot en met de explosief toegenomen exploitatie van de aarde door de mens horen bij de aarde zoals de bewegende aardschollen; dat vind ik een fascinerende visie. Wel waarschuwt Westbroek dat de mens niet in de geologische structuur moet gaan zitten klooien; de winning van schaliegas d.m.v. fracking gaat hem te ver. De schade aan het oppervlak van de aarde herstelt zich wel; hij noemt de 15 meter hoogveen die hier en daar in NL werd verwijderd, een doodse woestenij achterlatend waar je nu niets meer van merkt; de slagvelden in België na WO I, een maanlandschap gelijk, maar nu toch weer hersteld. De biosfeer redt dat wel.
Hij pleit voor en verwacht ook nadrukkelijk de overgang naar een symbiotische manier van omgang met de aarde; tenslotte zijn alle processen in de ontwikkeling van de aarde van symbiotisch karakter. Die gedachte vind ik ontzettend discipline-overstijgend en van grote waarde.
PS De schilder Frederic Church
Acoustisch kunstwerk op basis van tectonische signalen: Turing tables van Franz John. Met koptelefoon beluisteren.
Op een heel bijzondere manier heeft het boek parallellen met "At home in the universe" van Stuart Kauffman. Peter Westbroek beschrijft het vast geworteld zijn van de mens aan de aarde zelfs nog indringender dan Kauffman, hoewel de titels van de boeken anders zouden suggereren. De ontwikkeling van het leven tot en met de explosief toegenomen exploitatie van de aarde door de mens horen bij de aarde zoals de bewegende aardschollen; dat vind ik een fascinerende visie. Wel waarschuwt Westbroek dat de mens niet in de geologische structuur moet gaan zitten klooien; de winning van schaliegas d.m.v. fracking gaat hem te ver. De schade aan het oppervlak van de aarde herstelt zich wel; hij noemt de 15 meter hoogveen die hier en daar in NL werd verwijderd, een doodse woestenij achterlatend waar je nu niets meer van merkt; de slagvelden in België na WO I, een maanlandschap gelijk, maar nu toch weer hersteld. De biosfeer redt dat wel.
Hij pleit voor en verwacht ook nadrukkelijk de overgang naar een symbiotische manier van omgang met de aarde; tenslotte zijn alle processen in de ontwikkeling van de aarde van symbiotisch karakter. Die gedachte vind ik ontzettend discipline-overstijgend en van grote waarde.
PS De schilder Frederic Church
Acoustisch kunstwerk op basis van tectonische signalen: Turing tables van Franz John. Met koptelefoon beluisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten