Van vroeger jaren herinner ik me nog dat mijn ouders een kleuterjuf in de kennissenkring hadden; een lieve vrouw die heel goed met kinderen kon opschieten. Zij had echter één beroepsdeformatie zoals ik het tegenwoordig zou noemen: zij sprak je altijd aan alsof je een klein kind was, een beetje vanuit de hoogte, een beetje neerbuigend misschien, nu zou ik zeggen: "temerig".
En wat me tegenwoordig opvalt is dat ouders niet meer op een normale manier met hun jonge kinderen praten; het gaat meestal op zo'n temerige manier, alsof je hun toestemming vraagt. Dan zie je zo'n joch van een jaar of 5-6 met een ontevreden gezicht, valhelm op, gloednieuwe fiets en dan moeder die op overdreven vriendelijke toon zijn instemming vraagt voor iets heel normaals. En dat joch maar ontevreden en verongelijkt blijven doen.
En bij de supermarkt; zo'n vader van de achterbankgeneratie, aan z'n gezicht te zien zelf ook altijd verwend geweest vermoed ik, die bij de boodschappenband staat met twee kleuters: "Jan Kees jij mag de broccoli op de band leggen", "Pieter leg jij de yoghurt op de band". En dan het bijleggen van de onmin die tussen de broertjes ontstaat op een toon waarbij mijn tenen gaan krullen. Ik word te oud voor dat gezeik merk ik; ik was een behoorlijk rechttoe rechtaan vader; geen gezeik.
Overleggen, en nog eens overleggen; proberen te overtuigen van iets volstrekt normaals en op een toon of je een hele inspanning van hen vraagt om het ermee eens te zijn. Ik word er niet goed van en ervaar het als "teempraten".
Maar nu was ik afgelopen maandag in het rijksmuseum; een groep jonge mensen, middelbare scholieren denk ik, werd daar toegesproken door een vrouwelijke gids. Dat ging ook op zo'n manier als een kleuterjuf alsof je anders niet meer tot die jonge mensen door zou kunnen dringen; spreek toch normaal met jonge mensen, het zijn toch geen babies.
Moest ik even opgemerkt hebben.
En wat me tegenwoordig opvalt is dat ouders niet meer op een normale manier met hun jonge kinderen praten; het gaat meestal op zo'n temerige manier, alsof je hun toestemming vraagt. Dan zie je zo'n joch van een jaar of 5-6 met een ontevreden gezicht, valhelm op, gloednieuwe fiets en dan moeder die op overdreven vriendelijke toon zijn instemming vraagt voor iets heel normaals. En dat joch maar ontevreden en verongelijkt blijven doen.
En bij de supermarkt; zo'n vader van de achterbankgeneratie, aan z'n gezicht te zien zelf ook altijd verwend geweest vermoed ik, die bij de boodschappenband staat met twee kleuters: "Jan Kees jij mag de broccoli op de band leggen", "Pieter leg jij de yoghurt op de band". En dan het bijleggen van de onmin die tussen de broertjes ontstaat op een toon waarbij mijn tenen gaan krullen. Ik word te oud voor dat gezeik merk ik; ik was een behoorlijk rechttoe rechtaan vader; geen gezeik.
Overleggen, en nog eens overleggen; proberen te overtuigen van iets volstrekt normaals en op een toon of je een hele inspanning van hen vraagt om het ermee eens te zijn. Ik word er niet goed van en ervaar het als "teempraten".
Maar nu was ik afgelopen maandag in het rijksmuseum; een groep jonge mensen, middelbare scholieren denk ik, werd daar toegesproken door een vrouwelijke gids. Dat ging ook op zo'n manier als een kleuterjuf alsof je anders niet meer tot die jonge mensen door zou kunnen dringen; spreek toch normaal met jonge mensen, het zijn toch geen babies.
Moest ik even opgemerkt hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten